De appel valt niet ver van de boom

Zij heeft een drukke baan en een druk gezin. En een moeder. Haar moeder heeft zorg nodig. Zij is net geopereerd en moet het rustig aan doen. “Maar dat doet zij niet. Zij wil veel te veel! En dan moet ik er weer naar toe om het op te knappen en haar geklaag aan te horen. Als zij nou eens zou luisteren dan werd zij veel sneller beter!”

Herken je dat? Je wilt het beste voor iemand. Je houdt ook van je moeder en je vindt het ook normaal dat wanneer zij ouder wordt en hulp nodig heeft dat je dan een handje helpt. Maar lukt dat wanneer je zelf tot over je oren in het werk zit? Wie heeft er begrip voor jouw situatie?

Toevallig ken ik haar moeder. Ik zei: “Ik ga wel een keertje bij haar langs”. Maar ik ken dat van mezelf. Voor je het weet ben je weer dagen verder en heb je het niet gedaan. Dan voel je je schuldig omdat je het niet gedaan hebt. Het wordt er allemaal niet beter op, wanneer na een aantal weken ook de schaamte er bij komt. Dan ga je helemaal niet meer. Altijd wel een reden, een argument, waarom je iets wel of niet moet doen. En daar zijn we goed in. Ken je dat? Ik wilde wel gaan, maar…… Daar had ik geen zin in. Inmiddels weet ik dat dat onnodig energie kost en dacht ‘kom ,wat maakt het uit, ik ga gewoon even langs en doe dat nu.’ En daar stond ik voor de deur. Een verrassing voor haar, maar ook voor mij. Het kost niet zo veel, en het geeft zo veel voldoening. Het kleurt mijn dag. Ik hoef niets te doen, gewoon te luisteren. En terwijl ik dat doe, hoor ik haar verhaal over haar dochter. Zij zucht: “Zij doet ook veel te veel, zij zou het wat rustiger aan moeten doen. Zeker nu zij onlangs ook is geopereerd. Veel beter voor haar. Maar ja, zij kan helemaal niet stilzitten!” Ik luister en zeg: “Volgens mij lijkt zij precies op haar moeder”. “Zou het?” vraagt zij, waarop ik antwoord: “Ik weet het wel zeker. De appel valt niet ver van de boom!” We kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Wat een mooie dag!