Dood en leven

Dood en Leven

Vandaag is het de verjaardag van mijn neef. Ik herinner me de dag van zijn geboorte, jaren geleden, als de dag van gisteren. Gezond en wel kwam hij ter wereld. Wat waren we blij met zijn komst en dat zijn we nog steeds.

Vreugde en verdriet
Tegelijkertijd waren we intens verdrietig. Zijn moeder, mijn oudste zus overleed twee dagen later. Vreugde en verdriet. Zo dicht bij elkaar. Het is amper voor te stellen.

Het is de realiteit. Niemand die mij vraagt of ik dit goed vind. Het gebeurt gewoon. Het is niet terug te draaien.

Mijn zus was twee jaar ouder dan ik. Ik keek naar haar op. Zij was mijn grote voorbeeld om niet bij de pakken neer te gaan zitten toen mijn vader (twee jaar daarvoor) overleed. Zij  leefde het leven voluit en pakte de draad van het leven op alsof het de gewoonste zaak van het leven was.

Kort na het overlijden van mijn vader trouwde zij en raakte al snel in verwachting. Onze hele familie bloeide weer op. We keken er allemaal naar uit. Een baby! Daar word je gewoon blij van.

Nieuw leven! Een nieuw begin!

Alles was anders.
Alles was gericht op de naderende bevalling. Nog twee weken te gaan. En toen was alles anders.

Vlak voor de uitgerekende datum kreeg zij een zwangerschapsvergiftiging en daar bovenop een hersenbloeding, waardoor zij in een coma raakte. Haar zoon kwam via een keizersnee ter wereld. Gezond en wel, slechts een paar weken te vroeg.

Het was fataal
Ik kon het niet begrijpen toen de artsen ons vertelden dat zij niets meer voor haar konden doen. De bloeding was fataal, zij zou het niet overleven. We zaten verslagen in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik staarde naar de klok aan de muur. De minuten duurden uren. Hoelang kun je wachten op de dood? Hoelang duurt een minuut?

Ik loop naar het bed waar mijn zus ligt. Levenloos. Met moeite ademt zij nog, terwijl we wachten op haar dood. Ik kijk naar de apparaten om haar heen. Ik voel me zo machteloos.

Ik kijk naar haar. Ik moet iets doen. Ik wil iets doen. Maar ik kan niets doen. Ik kan haar niet redden.

Wie heeft er schuld?
Zonder het te beseffen, heb ik mij enorm schuldig gevoeld. Schuldig, omdat ik niets deed en alleen maar staarde naar haar op dat bed. Ik was zo bang en voelde mij zo machteloos. Waar was mijn vader?! Waarom was hij er niet?! We wachtten en wachtten, elke seconde duurde een eeuwigheid. Twee dagen nadat haar zoon was geboren, overleed zij. Moeder en zoon hebben elkaar nooit gezien. Het begin en het einde van het leven in een paar dagen, zo dicht bij elkaar, zo tegenstrijdig. Ik was verslagen.

Dat mijn vader was overleden, kon ik amper bevatten. Toen mijn zus overleed, dacht ik: dit is dus het leven. Niets is zeker, iedereen kan zomaar doodgaan, zieke mensen, gezonde mensen, maar vooral mensen waar ik van hou. Mensen die ik niet wil missen.

De ontdekking
Geboorte en dood horen bij het leven. Rationeel begreep ik dat allemaal wel. Maar niemand had mij geleerd hoe je die kras op je ziel kon oplossen. Dat ontdekte ik jaren daarna. Er ging een wereld voor mij open. Ineens wist ik hoe je oude pijn kunt oplossen. In mijn boek Opgelost! kun je hier meer over lezen.

Liefde over de dood
Mijn zus blijft altijd mijn zus. Bevrijd van de pijn voel ik verbinding, liefde over de dood heen. En ik kan oprecht zeggen: het is goed zoals het is. Wat pijn was is rijkdom geworden. Zo vond ik mijn missie.

Transformatie
WEL-COM zou er niet zijn zonder deze ontdekking. Mijn hele leven is er door veranderd. Mijn vak veranderde van advocaat naar (transformatief) mediator, trainer en coach.
In plaats van te vechten tegen het onrecht vond ik een andere weg. Een mooiere en gemakkelijker weg.

Een weg die mij tot op de dag enorme voldoening geeft.
Het is fantastisch om mensen te kunnen helpen bij het oplossen van problemen, conflicten en ander gedoe, zonder verlies van eigen energie. Integendeel. Win-win op alle fronten.

Meer weten?
Altijd: vanharte@wel-com.nl