Dyslexie en schaamte

Tijdens de dag van de dyslexie in Amsterdam vroeg een jongen mij of hij een vlog mocht maken. Eerlijk gezegd vind ik dat wel “cool” en vroeg hem of ik ook een vlog mocht maken. En zo maakten we samen een filmpje. Hij vertelde mij dat hij dyslectisch is. Ik vroeg hem wat hij daaraan het ergste vond.

Hij zei: “als je dyslectisch bent kan je voor het maken van een toets meer tijd krijgen.”

Tijd die je ook nodig hebt omdat je niet zo snel kunt lezen. Het lijkt mij logisch en prettig. En dat was het ook wel en toch ook weer niet. Ik vroeg door.

Hij vervolgde. “De kinderen in de klas zeggen dan tegen mij dat het een voordeel is wanneer je dyslectisch bent, omdat je meer tijd krijgt. Ik vind dat niet leuk dat zij dat zeggen, alsof ik dan zit te zeuren.”

Het filmpje kun je hier zien.

Hoe het brein werkt is een gegeven. Daar zit het probleem niet. Wel in de interactie tussen mensen. Het voelt niet goed….

Wanneer je doorvraagt dan heeft dat te maken met dat negatieve zelfbeeld. Alsof er iets mis is, omdat je niet goed kunt lezen en daarom meer tijd krijgt. Iets mis met jou als mens. Het gevoel dat je er niet bij hoort. Alsof er een wereld is van mensen die kunnen lezen en een wereld van mensen die  niet kunnen lezen. Onbewust maken we het persoonlijk. We missen de verbinding. Het voelt niet goed…

Ik ben niet dyslectisch en dacht in Amsterdam, stel ik ben de enige die niet dyslectisch is? Dan hoor ik er niet echt bij. Die gedachte voelt niet goed. Dan denk ik dat het een slecht idee is om daar naar toe te gaan en een workshop te geven. Ik heb immers geen verstand van de werking van het dyslectische brein. Onbewust maak ik het dan persoonlijk en denk dat ik niet goed genoeg ben, dat ik dom ben. Hoe raar dat ook moge klinken. Ik ben mij niet bewust van die gedachte, wel het gevoel.

Ik ken dit patroon in mijzelf en los dat dan op met de vraag wie er wel of niet dyslectisch is. Gelukkig voor mij is niet iedereen dyslectisch en voel ik mij daarin dan gesteund. Maar het echte verschil ontstaat pas wanneer ik ontdek dat wij in de kern helemaal niet verschillend zijn. Gewoon mensen met een brein, maar bovenal gevoelens. En die gevoelens zijn altijd persoonlijk. Je kunt anderen niet veranderen. Je kunt wel veranderen hoe je je voelt. Je kunt je gedachten en je oordelen veranderen. Je kunt opgeven dat je niet goed genoeg bent, je kunt stoppen met jezelf en/of anderen te veroordelen, je kunt jezelf accepteren precies zoals je bent. Met welk brein dan ook.

Wanneer je door hebt dat je het persoonlijk maakt, dan vind je een opening voor wat anders. Een andere kijk op jezelf en ook op anderen.

Stephanie Raber is co-founder van HOI-foundation en dyslectisch. Zij volgde de TOPopleiding een aantal jaren geleden. Zo is haar wens en verlangen ontstaan om daadwerkelijk iets te doen voor dyslecten. Gewoon omdat het anders kan. De vaardigheden uit de opleiding past zij dagelijks toe.

“Om beeldvorming te kunnen veranderen moet ik me dagelijks verplaatsen in leraren, onderzoekers en een systeem met een hele andere visie. Voor de TOPopleiding was ik daar zeker met gestrekt been op in gegaan en de confrontatie gezocht wat me waarschijnlijk niets had opgeleverd. Het kost tijd maar we zijn in staat om een hele groep dyslecten, jong en oud, te laten zien dat dyslexie niet alleen een beperking is maar ook een kans”.

Meer weten over de kansen van dyslexie? HOI-foundation.nl

Meer weten over de TOPopleiding? vanharte@wel-com.nl

Workshop bijwonen? wel-com.nl/online-workshop