Elfstedentocht: De hel van het noorden?

Peter’s passie is schaatsen. Deze zomer besloten we, de elfstedenroute te gaan fietsen. Peter is, als fietser en schaatser, goed getraind en ik totaal niet. Dus enige zorg had ik wel. Maar vol goede moed gingen wij bepakt en bezakt op pad. Peter genoot zichtbaar. Een deel van de tocht had hij al eens geschaatst, maar Dokkum was steeds buiten bereik gebleven. Deze zomer niet! Manmoedig stelde ik voor om ook Dokkum te bezoeken en de hele fietsroute te volgen. Met dat vooruitzicht in het verschiet, liet Peter zich al mijn geklaag over zadelpijn en tegenwind welgevallen. En dat werkte uitstekend. Ik kreeg de lol er in en Friesland met al die prachtige steden werd steeds mooier. Ook de etappe van Franeker naar Dokkum was geen enkel probleem. “Ze noemen dit de hel van het noorden”, zei Peter. Nou voor mij was het de hemel op aarde. Zon en wind mee. Fluitje van een cent.

Tot de laatste etappe van Dokkum naar Leeuwarden. We reden aan de verkeerde kant van de Dokkummer Ee. Toen we daar achter kwamen, was het slechter weer en ik had geen enkel puf om terug te gaan naar Dokkum, op zoek naar een brug. Dus ik zei: “Dat maakt toch niets uit. Laten we doorfietsen”. Nou dat viel niet goed. “Jij moet altijd je zin hebben”. Tja, en toen was het even niet zo gezellig. Natuurlijk heeft hij gelijk, maar als ik hem zijn zin geef, voelt het ook niet goed.

Oud zeer, dat zo maar even oppopt, op een onverwacht moment. Wat ben ik dan blij dat wij inmiddels allebei begrijpen dat het niet om de Dokkummer Ee gaat, noch waar we fietsen, maar om iets anders. Het lijkt alsof je geen keuze hebt. Dat je moet doen wat de ander wil of een soort van compromis moet sluiten. Maar dat lost het niet op.

Niets is wat het lijkt. Door te benoemen, te erkennen, uit te spreken, te luisteren… tja dan hoor je waar het echt over gaat. De angst om iets verkeerds te doen, dat het niet goed komt, angst voor afwijzing. Het kan alles zijn. En wanneer je dat begrijpt dan is de hel verdwenen. Dan is er weer een brug, een verbinding. Dan maakt het niet meer uit aan welke kant je fietst. Het dippen is gestopt en je kunt weer verder en met plezier! We vervolgden onze weg naar Leeuwarden zonder probleem. En waren beiden bereid om een (heel stuk) extra te fietsen om de beroemde tegeltjesbrug te zien en de finishplek op de Bonkevaart. Wat een prachtige tocht. Laat het nu maar vriezen deze winter. Ik kan meepraten over de hel van het noorden!