Geloofwaardig?

Ben jij geloofwaardig en te vertrouwen?

Dat is een directe vraag en ik ben wel benieuwd hoe jij die zou beantwoorden. Als ik eerlijk ben dan ben ik dat soms wel en soms ook niet. Niet zo’n leuke eigenschap. Ik wil namelijk wel geloofwaardig zijn en ook te vertrouwen. Wie niet?

Ik herinner me dat ik vaak ergens te laat kom. Dan spreek ik iets af en dan ga ik toch te laat weg, waardoor ik met stress ergens aan kom. Ik wuif dat dan weg, met een sorry. En het rare is ook nog dat ik er vaak mee weg kom. Dat heb ik in ieder geval jaren gedacht. Nooit echt bij stil gestaan. Ik had namelijk altijd een reden en een excuus om te laat te komen. Ik had het immers druk, er was nog iemand die belde, de kinderen schoten niet op. Allemaal bla bla bla.

Het voelt niet goed, maar je denkt dat het ook een soort van normaal is. Mensen lijken het van elkaar te accepteren, waarschijnlijk ook omdat we wel begrip hebben. Maar met dat begrip gaat de liefde de deur uit. En het wederzijds vertrouwen neemt af. Ben je nog geloofwaardig? Ben je tevreden? Voelt het goed?

Toen ik doorhad waar dit echt over ging, kon ik het veranderen. Ik voel nu dat ik een keuze heb en neem de verantwoordelijkheid voor mijn eigen afspraken. Lukt het altijd? Nee, maar ik wil niet meer dat het tussen mij en iemand anders komt te staan. Ik wil me vrij voelen, zonder schuldgevoel en tegelijkertijd ook verbonden.

Een minister wil ook geloofwaardig en betrouwbaar overkomen. Wanneer dat niet het geval is, dan kan hij kritiek verwachten. Normaal menselijk gedrag. Ieder heeft zijn eigen aandeel in wat er dan ontstaat. Als ik zeg dat ik de minister niet meer vertrouw, dan dump ik mijn gevoel van wantrouwen bij hem. Ik wijs met mijn vinger en eerlijk gezegd vind ik dan dat de minister iets moet doen om mijn gevoelens van wantrouwen op te lossen.

Iemand vertrouwen is wat mij betreft een keuze. Elke keer opnieuw. Laat me dat toelichten. Als ik een ander niet vertrouw dan is dat mijn probleem. En laten we eerlijk zijn. In de realiteit kun je er op vertrouwen dat mensen doen wat ze doen. Ze zeggen A en doen B. Daar kun je dus op vertrouwen. Dat is ook niet het probleem. Het probleem zit in jezelf.  Als ik een ander niet vertrouw dan maak ik het onbewust persoonlijk. Dan vertrouw ik niet meer op mezelf, dan wacht ik af. Dan ben ik bang. Dan maak ik mijn geluk afhankelijk van een ander. En dat is niet nodig. Je wordt er zelf minder gelukkig van en dat dient niemand. Het is wel gemakkelijk, dan hoef ik namelijk niets te doen…

Wanneer de minister (of iemand die er last van heeft) bij mij zou komen en zou vragen hoe hij dit moet oplossen, dan zou ik allereerst vragen of hij van dit rotgevoel af wil. En als het antwoord ja, is dan ga ik graag aan de slag. Dan kijken we naar de kern van het probleem, dan halen we de angel er uit. Dan zal hij ontdekken dat hij niet alleen mensen veroordeelt die zich niet aan de regels houden, maar dat hij ook zichzelf veroordeelt.

De realiteit is wat het is. Niemand kan het verleden veranderen. Maar dat gevoel, de impact, de geloofwaardigheid dat is iets waar je zelf iets aan kunt doen. En ik ben ervan overtuigd dat we dat ook moeten doen. Niemand anders dan jijzelf kan dat veranderen. Niemand heeft daar zeggenschap over. Ook al wijst de hele wereld met een beschuldigende vinger naar je, dan nog is jouw gevoel van jou. En gelukkig kun je dat je dat zelf oplossen.

Waarschijnlijk zou de minister zeggen dat hij het verkeerd heeft aangepakt, dat hij dit niet had voorzien. Dat hij het niet goed gedaan heeft. Dan zou ik doorvragen naar zijn gevoel en waarschijnlijk zal hij zeggen, dat hij zich alleen voelt, dat hij denkt dat hij gefaald heeft als mens, dat hij niet weet hoe hij dit echt kan oplossen, dat hij denkt dat hij niet goed genoeg is, niet van waarde of belangrijk.

Hij zal de gedachtes misschien niet herkennen, maar het gevoel kent hij wel. Het is niet wat hij wil, tenslotte wil hij ook gewoon goed zijn als mens, maar bovenal wil hij gewoon gelukkig zijn. Een behoefte die we allemaal hebben en nastreven. Bovendien wil hij het graag goed doen, en meer nog dan dat hij wil goed zijn als mens. Maar wie bepaalt dat?

Wanneer het kwartje valt en de angel er uit is, zal de minister verder kunnen met nieuwe inzichten. Zonder schuld of schaamte. Dan zou hij zijn excuus aanbieden zodat het gehoord wordt en ook echt klopt. Een excuus die gaat over de kern van wie we zijn. Gewone mensen met hele mooie eigenschappen en minder mooie. Eigenschappen die we soms onder ogen moeten zien, om echt verder te kunnen. Om verschil te kunnen maken. Wat voor de minister geldt, geldt voor ons allemaal. Ik ga ervan uit dat dat helder is.

Het woord minister komt uit het Latijn en betekent dienstbaar zijn. Mooi moment om daar bij stil te staan en weer opnieuw betekenis aan te geven. Dat voelt zoveel beter. Wanneer je  je verantwoordelijkheid voor je eigen gedachten, gedrag en gevoelens neemt, dan voel je je weer vrij. Vrij van de last, vrij van schuld en schaamte. Dat biedt ruimte en mogelijkheden om anders om te gaan met mensen die het ook goed willen doen. We kunnen elkaar altijd vergeven en opnieuw beginnen.

We kunnen samen werken en leven, verbonden zijn op 1,5 meter of op duizenden kilometers. En met alle virtuele hugs die we gratis uitdelen maken we meters.

Alles is hetzelfde en toch is alles anders.

Big hug van mij!

Meer lezen? www.wel-com.nl/opgelost