Geluk ver weg?

Ik herinner het nog goed dat ik op een bankje voor ons huis zat, kijkend over de weilanden. Het deed me niets. Ik kon de schoonheid niet meer zien.

Het klopte niet. Dat wist ik wel. Het is hier immers prachtig. Waarom zag ik het niet?

Op dat moment wist ik niet wat er speelde. Dat werd mij later duidelijk.

Ik werkte destijds op een advocatenkantoor en wilde na mijn zwangerschapsverlof  graag een opleiding volgen. Goed voor mij, goed voor kantoor. Dat dacht ik tenminste. Maar op mijn vraag of ik die opleiding kon volgen werd er “nee” geantwoord. Ik begreep er niets van en kon dit niet horen. Het was immers geen breicursus waar ik om vroeg! Ik drong aan, of beter gezegd, ik dramde door totdat ik de cursus –met weliswaar enige maanden vertraging- toch mocht doen. Ik kreeg mijn zin en het zou mij gelukkig moeten maken, toch was dat niet echt het geval. Het maakte niet dat ik mij zekerder ben gaan voelen en de relatie werd er ook niet beter op. Ik voelde verwijdering.

Ik werkte formeel parttime, maar ondertussen maakte ik meer uren dan ik zou moeten. Ook dat voelde niet goed en ik vroeg na enige tijd om een salarisverhoging. Het antwoord was  wederom “nee, je zit al in de hoogste schaal”. Ik kon het weer niet horen. Het was alsof het steeds hetzelfde verhaal was. Ik wist zeker dat wat ik ook zou zeggen of vragen, dat het antwoord altijd nee zou zijn.

Gaat het om de opleiding of geld? Ik dacht van wel, maar niets is wat het lijkt.

Onbewust heb ik deze antwoorden persoonlijk gemaakt. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Dat voelde niet goed. Dat gevoel ken ik wel. Meestal los ik dat op met nog harder te werken. Stom verbaasd was ik dan ook toen mijn oudste kantoorgenoot mij op een dag mededeelde dat hij de arbeidsrelatie met mij wilde beëindigen. Het was of de poten onder mijn stoelen werden weggezaagd. Ik begreep er niets van en schaamde mij enorm. Ik was tenslotte advocaat en moest de conflicten oplossen van mijn cliënten. Het was niet de bedoeling dat ik zelf in de problemen kwam! Wat had ik hier gemist?

Het leek of ik in een slechte film was terecht gekomen. Ik voelde alsof ik enorm gefaald had. Ik dacht dat ik met al mijn kennis goed genoeg zou zijn, maar het tegendeel leek het geval te zijn. Mijn zelfvertrouwen had een enorme deuk opgelopen. Het leek of al mijn energie uit mij weg trok. De schoonheid van de plek waar ik woon zag ik niet meer. Het geluk was ver weg.

Ik ging naar een ander kantoor en volgde een aantal opleidingen en trainingen. Ik ontdekte dat conflicten op te lossen zijn zonder wetboek. Wat een eyeopener! Het heeft alles veranderd. Mijn vak, mijn leven.

Met de nieuwe inzichten kon ik een jaar na vertrek terug gaan naar het advocatenkantoor en mijn excuses aanbieden voor mijn aandeel in ons conflict. Ik had uit het “nee” van mijn kantoor afgeleid, dat ik niet goed genoeg was. Dat hebben zij echter nooit gezegd en ik heb het ook nooit gevraagd. Ik heb hen er wel om veroordeeld. Wat een opluchting om die waarheid onder ogen te zien.

Ik deed het met trillende knieën, maar ik was heel helder over het feit dat ik mijn energie weer terug wilde. Ik wilde weer aan het stuur van mijn eigen leven zitten. Ik voel me weer vrij en verbonden met hen, ook al hoef ik er niet meer te werken. De last is weg. En in die ruimte zag ik dat het geluk weer heel dichtbij was. Gewoon voor het oprapen. Hoe mooi en simpel kan het dan zijn.

Wil je dit ook leren, resultaten die vervullen, bijdragen aan anderen? Schrijf je hier in voor de gratis en online masterclass op 25 juni om 20.00 uur.