Ik ben toch niet stom?!

Het leukste aan de sportschool vind ik toch de ontmoetingen die ik heb met andere sporters. Iedereen komt er met zijn eigen motivatie. Het kan alles zijn.
Soms is het een geploeter en denk ik wat een stom idee om met die gewichten te zwaaien. Maar ja, is het ook stom? Mijn lijf is sterker en fitter. De rugpijn die ik ooit had heb ik niet meer en wil ik eenvoudigweg niet meer. Voor je 50ste zorgt je lichaam voor jou, na je 50ste zijn de rollen omgedraaid.

Maar wat heb ik te klagen? Naast mij doet een man zijn oefeningen en ik raak met hem aan de praat. Ik kon aan zijn gezicht en lichaam zien dat er iets aan de hand was. In het gesprek werd het duidelijk. Hij vertelde dat hij op vakantie was in de buurt, maar hij wilde tijdens de vakantie blijven sporten.

Hij zei: “Als ik niet sport, dan val ik zo weer terug en dat wil ik niet meer”.

Het intrigeerde me en ik herken het ook. Je moet het blijven doen. Geduld en doorgaan.

Hij vervolgde:
“Ik had het niet verwacht, maar een aantal jaren geleden kreeg ik een hersenbloeding. Van de ene op de andere dag lag ik op de intensive care. Ik was altijd sterk en sportte veel. Je staat er niet bij stil. Ik was verlamd en belandde in een rolstoel. Ik kon niets meer. Een lange weg van revalidatie volgde.
In het revalidatiecentrum ontmoette ik veel mensen die allemaal iets hadden. Het was gewoon dat je er anders uitzag. Maar toen ik naar huis mocht werd dat wel even anders. Wanneer ik in de rolstoel zat, werd mijn vrouw aangesproken en werd er over mij gesproken alsof ik er niet bij was. Ik ben toch niet stom? Ik kan zelf praten! En ik hoef geen medelijden!”

Zo herkenbaar. De realiteit begrijpt iedereen. Je kunt er niets aan doen. Het kan ons allemaal overkomen.

Zijn boosheid en frustratie is begrijpelijk. Je zou de wereld willen opvoeden: doe toch normaal! Alleen de realiteit laat zien dat het niet zo werkt.

Wat is er zo ingewikkeld? Zou het gaan om de rolstoel, de zichtbare handicap?

Herken je dat gevoel van onzekerheid of ongemak? Je kijkt weg, je omzeilt het probleem. Het voelt niet goed en toch doen we het. Iedereen. Vaak onbewust en onbedoeld. Dan voel ik mij stom omdat ik niet goed weet wat te zeggen of te doen. Inmiddels weet ik dat dat niets oplost en sterker nog het staat mijn eigen geluk in de weg.

Je hebt een keuze
Ik heb ontdekt dat ik een keuze heb. En dat begint er mee bewust te worden van je eigen gedachten, je gevoelens, je handelen. Het begint bij mij, elke keer weer opnieuw.

Gelukkig voel ik mij wanneer ik mensen echt ontmoet. En dat is waar ik behoefte aan heb. Dan voelt het ook gewoon en heel natuurlijk om, voorbij mijn eigen onzekerheid te gaan en een stap te zetten.

We hadden een mooi gesprek over de veerkracht van het menselijk lichaam, de keuze om in een drama te blijven hangen en het niet te doen. De keuze om het leven te leven voluit vanuit de dankbaarheid om alles wat je nog kan en alles wat je lichaam doet om weer in shape te komen.

Het leven, een wonder. Zo ook deze ontmoeting.