Je bekijkt het maar!

We hadden het toch afgesproken? Met het eenvoudigste gemak zeggen we onze afspraken af. En we hebben er ook altijd goede redenen voor. Herken je deze?

• Het komt even niet uit
• Het is te druk
• Ik heb een belangrijke klant gekregen die veel aandacht vraagt
• Ik kan er niets aan doen
• Het voelt niet goed

Wat het ook maar is. We hebben allemaal onze redenen. Ook de overheid wanneer er meer mensen in Oranje worden geplaatst dan afgesproken. We hebben begrip aan de ene kant. Het kan gebeuren. Maar aan de andere kant is er ook geen begrip. Dan baal je gewoon. Het voelt niet goed. Soms accepteer je het lijdzaam. Soms ga je de barricaden op. Maar er ontstaat een ‘lose-lose’ situatie. Het lijkt er op alsof het je overkomt en je niets kunt doen. Dat je wel moet vechten of vluchten. Of dat je het maar moet accepteren. Maar is dat ook waar?

Van de week gaf ik een lezing bij een sportclub bij mij in de regio. Vanaf 20.30 uur tot circa 22.00 uur hadden we afgesproken. Bij aankomst waren er een stel sporters die meteen vroegen: “Kunnen we rond 21.00 uur weg? Want we willen nog sporten”.

Ik heb enorm veel begrip voor de sport. Mijn gedachten gaan snel. Wat kan ik doen om het nog sneller te vertellen? Iets inkorten? Help! Ik merk dat ik het hun naar de zin wil maken. Maar tegelijkertijd realiseer ik mij dat het voor mij helemaal niet werkt. We hebben iets afgesproken. Ik heb tijd gereserveerd, een programma voorbereid en ik wil ook iets zeggen. Iets van waarde delen en dat lukt mij niet in een half uur. Ik stop met pleasen en ik stop ook hen te veroordelen. Ik zeg waarvoor ik gekomen ben en wat ik wil bijdragen. Hoe ga je om met al die emoties op het sportveld. Als speler, als scheidsrechter. Hoe kun je een wedstrijd leiden, in plaats van dat je gaat lijden?

En dat heb ik gecommuniceerd. “Dit is wat ik wil voor jullie. En dat lukt mij niet in een half uur. Ik heb tenminste een uur nodig om iets te geven waar je ook echt iets aan hebt. Wanneer jullie dat niet willen, dan is dat voor mij okee dat jullie gaan sporten, maar niet halverwege vertrekken, dat werkt niet voor mij.”

Dit is spannend, omdat iedereen zou kunnen vertrekken en natuurlijk vind ik dat niet leuk. Maar ik weet wat ik wil en waar ik voor sta. Niemand die naar mij hoeft te luisteren, niemand die iets moet. Maar dit is wat ik wil. “En wanneer jullie dat ook willen, dan kunnen we beginnen”.

De sporters besloten te blijven. Bedachten dat zij ook wat later nog wel op het veld konden. Tegen 22.00 uur deden ze dat. Win-win. Het begint bij mij en dat is wel zo prettig. Soms spannend, maar in vrijheid, zonder compromis en toch samen. Zonder mij in allerlei bochten te hoeven wringen. Een super mooie avond.