Kerstkaarten verplichting of verlichting?

Kersttijd herinnert ons aan vrede, aan samen, aan licht. Ik vraag me wel eens af hoe zwaar we het onszelf of elkaar kunnen maken. Bewust of onbewust. Gedoe over familiediners, wie wel en wie niet aan tafel en wat eten we of waar gaan we naar toe? En ja het moet ook vooral gezellig zijn. Veel verplichtingen. Het lijkt zo simpel en toch blijkt dat niet altijd zo simpel te zijn.

Neem bijvoorbeeld de vraag of je wel of geen kerstkaarten zou moeten sturen. Vanochtend hadden we weer een discussie over de kaarten die ik altijd van plan ben te schrijven en waar ik bijna nooit aan toe kom. Ik zeg dat ik het ga doen en dat ik het belangrijk vind. Maar als puntje bij paaltje komt dan ziet het er ineens anders uit. Tot grote ergernis van mijn omgeving die mij wil helpen en mij herinneren aan mijn eigen beloftes. Ineens heeft het niet meer zo’n haast.

Het lijkt a

Misschien denk jij wel, wat een onzin! Misschien heb je het ook wel druk of doe je het digitaal. Er zijn vele redenen om iets wel of niet te doen. Het is interessant om je af te vragen, waarom je iets wel of niet zou willen doen. Doe je het voor een ander? Doe je het voor jezelf? Voelt het goed? Ben je tevreden? Is dit wat je ook echt wilt?

Uiteindelijk doe je mij pas echt een plezier met een kaart, wanneer je je zelf er ook een plezier mee doet. Omdat je het leuk vindt om te schrijven. Gewoon wat jij wilt zeggen. En eerlijk gezegd geeft mij dat ook de grootste vreugde wanneer ik er even echt voor ga zitten en een kaart met aandacht schrijf. Wat zou ik willen zeggen?

En als ik dat met liefde doe, dan word ik er ook blij en gelukkig van. Simpelweg door te zeggen of te schrijven wat ik mooi vind, uit mijn hart voor een ander. Zonder angst of ik het goed zeg of schrijf, zonder angst of het wel goed overkomt, zonder angst. Dan is het licht.

Het geeft mij vrijheid en ik voel me ook verbonden. En dat kan ook met wildvreemde mensen, zoals ik vanochtend heb ervaren op het station van Zwolle, vlak voor mijn vertrek naar Amsterdam. In het kader van de actie voor Serious Request, vroeg een meisje of ik een kaart wilde schrijven aan een eenzame ouder. Zij vertelde mij dat zij in een bejaardentehuis werkt en dat er veel mensen eenzaam zijn. Ik had nog 5 minuten voor vertrek. Genoeg tijd om twee kaarten te schrijven. Niet over nadenken, gewoon doen. Hoe simpel kan het zijn. En ik werd er blij van. Geen verplichting, maar verlichting.

Dare to shine!