Onzichtbaar en onbegrepen

Ooit wilde ik Kinderrechter worden. Ik heb iets met recht en onrecht en zeker iets met kinderen. Rechters horen in mijn ogen oud en wijs te zijn. Dan heb je een soort vanzelfsprekend gezag. Dat leek mij wel prettig. Dus na mijn studie besloot ik eerst advocaat te worden en veel ervaring op te doen. Dan zou ik later de overstap kunnen maken.

In de advocatuur heb ik mij vaak machteloos gevoeld. Natuurlijk is het leuk om een zaak te winnen. Maar ook al win je een procedure, je verliest ook wanneer de onderlinge relatie blijvend is verstoord of de wederpartij in hoger beroep gaat en je weer opnieuw moet beginnen. In feite zijn er zelden winnaars. Het is roeien met de riemen die je hebt. En al die zaken waar veel emotionele lading op zat, trok ik mij teveel aan. Hoe verdeel je kinderen in een scheiding?

Om de emotionele kant van het vak zoveel mogelijk buiten mij te laten, koos ik voor het ondernemingsrecht en in het bijzonder faillissementsrecht als specialisatie. Daar ging het meer over spullen en materie, minder over mensen. Ik heb het jaren met plezier gedaan, totdat ik zelf in de problemen kwam. Totaal onverwacht.

Als advocaat vond ik het mijn taak om conflicten van mijn cliënten op te lossen, althans hen daarbij te ondersteunen en bij te staan. Dat ik zelf in een conflict terecht kwam met het advocatenkantoor waar ik destijds werkte had ik nooit kunnen bedenken. Ik schaamde mij en dacht: hoe heb ik zo stom kunnen zijn om ooit advocaat te worden? Het leek ineens een heel slecht idee.

Tegelijkertijd was dit misschien een goed moment om de overstap te wagen naar de rechterlijke macht. Ik solliciteerde met een stapel referenties waar ik trots op was en toch ging het mis. Ik kwam niet door de selectie.

“Mevrouw, het is u allemaal zo goed gegaan, maar u heeft geen levenservaring.”

Daar stond ik dan. Ik voelde me totaal niet begrepen. Hoe kan dat? Wat moest je nog meer doen? Ik had 15 jaar ervaring als advocaat. Bovendien heb ik wel degelijk levenservaring. Ze moesten eens weten!

Maar..
Hoe kunnen zij iets weten, wanneer ik niets zeg?
Hoe kunnen zij mij begrijpen, wat ik zelf niet begrijp?
Hoe kunnen zij zien wat ik niet wilde laten zien?

Nu begrijp ik het. Ik solliciteerde in een periode dat mijn zelfvertrouwen een enorme deuk had opgelopen. Ik voelde me onzeker en dacht dat wanneer ik deze baan wilde, dat ik vooral mijn sterke kant moest laten zien. En absoluut niet mijn zwakte. Wie wil er iemand in dienst nemen die zich niet zeker voelt?  Dus ik verbloemde wat er echt was. Ik heb niets verteld over de gebeurtenissen die impact hebben gehad in mijn leven. Aan mij zou niemand iets kunnen zien.

Mijn masker werkte uitstekend, dat dacht ik tenminste. Maar ik was onzichtbaar. En dat wil ik niet meer. Ik durf mezelf nu meer en meer te laten zien. Soms spannend zoals vandaag op het podium voor allemaal rechters, maar wat heb ik te verliezen? Achter iedere toga schuilt een gewoon mens net als ik. En wat is er mooier dan jezelf vrij te voelen en je passie te kunnen delen?

Dit kwam ik nog tegen. Actueel en interessant om te lezen: Hoe (on)zichtbaar zou een rechter moeten zijn? Essay “Vrij van mededogen”, geschreven door Sven van der Klaauw, in het kader van de week van de rechtspraak.