Plankenkoorts

Woensdagavond 20 april ben ik in het Evertshuis in Bodegraven te gast voor een interactieve theateravond, met als thema: Opgelost! Zo leuk om weer op het podium te staan. Een beetje zenuwachtig ben ik wel. Plankenkoorts. Herken je dat? Tegelijkertijd vind ik het geweldig om te doen.

Is dit normaal?
 Het lijkt zo vanzelfsprekend dat ik dit doe, toch is het dat niet. Spreken voor een groot publiek wordt aangemerkt als één van onze grootste angsten. En ik begrijp dat als geen ander:)

Op het podium
 Wanneer je op het podium staat dan kun je door veel mensen heel direct en tegelijkertijd worden afgewezen. Mensen kunnen je uitlachen, stom vinden. Een gevoel dat je misschien wel herkent van vroeger bij die eerste spreekbeurt in de klas. Wanneer ik daar aan denk dan heb ik neiging om gewoon thuis te blijven.

En toch is dat niet wat ik wil. Ik wil juist op dat podium. Ik heb iets te zeggen, iets te delen.

Praten als een advocaat
 Toen ik nog als advocaat werkzaam was kon ik mij op het podium van de rechtszaal verschuilen achter een pleitnota terwijl ik gehuld was in een toga. Ik hield betoog over de visie van de cliënt. Netjes opgeschreven. Ik kon de procedure winnen of verliezen. Het was all in the game. Het ging niet over mij. Het leek veilig.

Met de mond vol tanden
 Dat was totaal anders toen ik tijdens een training op het podium moest om iets te zeggen. Iedereen kreeg een beurt. Er was geen ontkomen aan. Ik stond daar en had werkelijk geen idee wat ik moest zeggen. Alle ogen waren op mij gericht.

 De trainer keek mij aan en zei: “You need a lawyer, don’t you?” 

 Ik beaamde dat en stond er met mijn mond vol tanden. Ik herinner het mij als de dag van gisteren en wilde wel door de grond zakken.

Onbewust
 Uiteindelijk heb ik iets gezegd wat niet uit mijn hoofd kwam. Iets wat ik niet had opgeschreven of over nagedacht had. Het kwam van binnen en ging over mijn gevoelens van onzekerheid die ik ervaar wanneer ik op twee plaatsen tegelijk wil zijn. Thuis bij mijn kinderen en tegelijkertijd op mijn werk. En terwijl ik daar stond te hakkelen kwam ik er achter dat ik helemaal niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. En dat het ook niet hoeft. Rationeel snap ik dat allemaal, maar onbewust was er toch altijd iets dat knaagde alsof het wel zou moeten.

Authentiek
 Ik dacht dat de hele wereld mij ontzettend stom zou vinden, maar gek genoeg kreeg ik enorme bijval. Mensen herkenden zich in mijn verhaal. Hoewel onsamenhangend in mijn beleving bleek het toch helder te zijn. Het kwam rechtstreeks uit mijn hart, authentiek en oprecht. Het raakte de essentie. Niet over nagedacht, maar het klopte en werd begrepen.

Rijkdom
 Dat is nu meer dan 20 jaar geleden. Het was voor mij de eerste keer dat ik mij realiseerde dat het niet juridisch of wetenschappelijk onderbouwd hoeft te zijn om gehoord te worden, om iets te zeggen wat kennelijk als zinvol wordt ervaren en begrepen. Wat ik zei was goed genoeg. Maar het was veel meer dan dat. Ik voelde een enorme vrijheid en mij tegelijkertijd veilig en verbonden met voor mij wild vreemde mensen. Een enorme rijkdom!

Niets te verliezen
 Inmiddels is het de zoveelste keer op het podium. De grootste angst is voorbij. Woensdag sta ik samen met Michiel Buursen (pianist) en Anita Walraven (zangeres). Zij zijn mij zeer dierbaar. Het wordt super en ik verheug me enorm. Nog steeds plankenkoorts maar helder over wat ik wil zeggen over vrijheid en verbinding. Over compromisloze oplossingen.

Wat heb ik te verliezen? Niets.

Er is veel te winnen.

 PS. Bestel je ticket via het Evertshuis om er bij te kunnen zijn. De opbrengst van de avond gaat naar vluchtelingenwerk.