Sorry seems to be the hardest word

Onlangs heeft de Minister van Defensie, Jeanine Hennis, excuses aangeboden voor de val van Srebrenica in 1995. Twintig jaar na dato. Kennelijk was het moeilijk. Sorry zeggen mag niet zomaar. Stel je voor! Je wilt geen claim aan je broek. Het is niet alleen bij defensie het geval maar overal zie je dit. Wanneer je een aanrijding hebt gehad mag je geen schuld bekennen ook al is het overduidelijk. De verzekeringsmaatschappij bepaalt dat. Allemaal belangen achter de feitelijke gebeurtenis. Maar hoe zou de wereld er uit zien wanneer iedereen voor zich, voor hun eigen aandeel verantwoordelijkheid zou nemen?

Wij mensen zijn niet gek. Wanneer onze familieleden zijn omgekomen, dan snappen wij heel goed dat dat nooit meer ongedaan gemaakt kan worden. Dat is de realiteit. Maar om niet erkend te worden in je verdriet, in je onmacht, in je eenzaamheid, dat is een pijn die je niemand aan wilt doen. En die pijn wil je ook voor jezelf niet. Gelukkig is die pijn te helen. Bij jezelf en bij anderen. Maar je moet wel weten hoe.

Ik zie elke keer weer in conflicten dat mensen enorm vergevingsgezind zijn. We willen het diep in ons hart altijd goed met elkaar. Ook al lijkt dat niet zo te zijn. Maar wie zegt als eerste sorry? Het lijkt zo moeilijk en als je niet goed weet waar je sorry voor moet zeggen, dan begrijp ik dat. Bovendien komt een sorry niet echt over wanneer het niet authentiek en echt gemeend is. Het vraagt inzicht.

Het lijkt zo simpel, maar een sorry afdwingen helpt niet. Toch willen we dat graag. Wanneer hij of zij excuses zou aanbieden, dan……Maar als dat niet gebeurd dan willen we genoegdoening. In welke vorm dan ook. Dat hebben we ook gezien na de tweede wereldoorlog toen wij excuses wilden van de Japanse keizer. We vragen geld, maar het lost het leed niet op.

Wat kun je doen om het leed in jezelf en in generaties na jou op te lossen? Wachten op een ander lost het onderliggende probleem niet op.
In Srebrenica hebben ze geluk, 20 jaar na dato gebeurt er toch iets. Ik vind dat mooi. Want ik begrijp de angst van beide zijden. En natuurlijk ook mooi dat de nabestaanden een geldelijke bijdrage krijgen. Maar ik vraag me af hoeveel geld we hadden kunnen besparen, hoeveel we hadden kunnen doen om wezenlijk bij te dragen aan heling, heling van oud zeer, wanneer we inzicht zouden hebben in datgene waar het echt over gaat. Dan is een “sorry” niet meer moeilijk, maar heel vanzelfsprekend, authentiek, oprecht en helend voor alle betrokkenen. Dat is win-win.

Wanneer je de angel er uit haalt, het oude zeer echt opruimt dan is dat geen bron meer voor de volgende strijd. Zie ook Oorlogen blijven Dirk Vlasbom in NRC.

Wil je ook vrijheid en verbinding voor jezelf en anderen? Aan het stuur van je eigen leven en toch win-win? Bijdragen aan echte oplossingen?
TOPleiding transformatieve mediation & life coaching start 3 en 4 september.
Gratis informatie-avond op 10 augustus: aanmelden kan hier.