Sven en ik

28 januari 2016

In mijn blog van vorige week schreef ik over mijn eerste Elfstedentocht (alternatief dat wel) op de Weissensee, 200 km. Super mooi. Natuurlijk vanwege het resultaat maar bovenal de weg er naar toe. Op het ijs, met elkaar. Heel bijzonder.
Dit keer ging ik voor 100 km. Ik dacht mooie afstand, kan ik de hele dag over doen. We hadden het parcours verkend. Rondjes van 10 km. Ik

hou van 10 km. Net als Sven. Prachtige afstand. Het is te overzien, het telt gemakkelijk. Niet zo ingewikkeld. Tenzij je natuurlijk bij een wissel in de verkeerde baan schaatst. Dan is het ineens niet zo leuk meer. Dan baal je van de 10 km, dan baal je van de coach die je op het verkeerde been heeft gezet. Dan baal je bovenal van jezelf dat je daar naar geluisterd hebt en dat je er misschien wel nooit aan had moeten beginnen. De realiteit begrijpen we allemaal. Je kunt het niet terugdraaien. Het is wat het is. Maar dat gevoel…….
Vol goede moed begon ik in het donker om 7 uur ‘s ochtends. Goed ijs, mooi weer. Alle signalen stonden op groen. Tot in de eerste bocht, waar ik die ene scheur niet had gezien en er met mijn schaats in terecht kwam. En tja dan lig je daar ineens. Vallen is geen kunst. Het overkomt je. Je kan je proberen voor te bereiden, maar het gebeurt gewoon uit het niets. Ongelofelijk balen! Het ijs is zoveel harder dan mijn schouder prettig vindt. Zoveel gedachten die door mijn hoofd gaan. Niet goed opgelet, wat een stom idee, ik had er nooit aan moeten beginnen, einde verhaal, etc. Zoveel redenen om te stoppen. Allemaal gedachten. Ik voelde mijn schouder, niet prettig, maar het ging. Ik dacht aan Sven. Hij ging door, stopte niet met schaatsen. Wat wil ik?
Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet. Ga ik schaatsen in vertrouwen dat ik het kan, of in de angst om weer te vallen? Ik koos voor het eerste, weliswaar voorzichtiger, maar de rest van het parcours bleef ik overeind. En zo schaatste ik uiteindelijk 130 km. Dankbaar voor de support van de toeschouwers en de vrijwilligers die daar allemaal maar staan om dit event mogelijk te maken. Heel speciaal, heel Nederlands, daar in Oostenrijk.

Download het gratis ebook: “Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet!”