De trein van het leven

Ik zit in de trein.

We zijn allemaal op weg ergens naar toe. Ik zie oma’s die een dagje op stap zijn met hun kleinkinderen die vakantie hebben. Stiekem denk ik hoe het zou zijn als ik zelf oma word. Het is nu nog niet aan de orde, maar het lijkt me erg gezellig. In deze trein zitten ook veel boeren op weg naar een demonstratie. Ze lopen langs met hun vrouwen en kinderen. Ze lachen en zijn vriendelijk. Gewone mensen met hun eigen verhaal en motivatie. Helpt het om te demonstreren? Zodra je ergens tegen bent is er automatisch iemand voor. Elke actie roept een reactie op. Het is een natuurwet. We vechten en strijden ieder voor zich. Ik vraag me af of er iemand kan winnen. Alles is continu aan verandering onderhevig. Wat gisteren een goed idee leek kan vandaag heel anders zijn. We kunnen heel veel maken en bedenken. We noemen het vooruitgang en welvaart.

Neem bijvoorbeeld plastic. Een mooie uitvinding. Maar de consequentie van het maken en de wijze waarop plastic in de zee beland heb ik niet kunnen bedenken. Het is goed om daar bij stil te staan zodat je andere keuzes kunt maken. En andere keuzes hebben consequenties voor velen. Dan verandert er iets. En daar begint meestal de weerstand. We willen veel dingen veranderen, maar wie wil zelf veranderen?

Bij het oplossen van conflicten zie ik steeds dezelfde mechaniek tussen mensen. Ik wil wel, maar die ander wil niet. Daarmee stopt het en hoef je zelf ook niets meer te doen. En blijft het zoals het is. Ben je tevreden? Heb je enig idee wat het echte probleem is? Wat je behoefte is?

Willen we niet allemaal gewoon gelukkig zijn? Het goed met elkaar hebben? In de strijd lukt dat meestal niet. Dan voel je enkel de frustratie, machteloosheid en waarschijnlijk mis je ook het gevoel van samen en echte verbinding.

Hoe fijn is het wanneer je dat gevoel kunt oplossen in jezelf zodat je opnieuw kan kijken naar de wereld om je heen. Ik denk dat we allemaal ons best doen, gegeven de inzichten die we nu hebben. Nieuwe inzichten maken nieuwe keuzes mogelijk. Toen ik eenmaal ontdekte dat een conflict op te lossen was zonder wetboek, kon ik geen advocaat meer zijn op de manier zoals ik dat deed. De toga paste niet meer. Was het daarmee verkeerd wat ik had gedaan? Nee, maar ik ben wel blij dat ik met nieuwe inzichten kon kiezen voor een ander vak wat beter paste bij mij en mijn hart.

We zitten in de trein van het leven. Met onderweg haltes om in en uit te stappen. De uiteindelijke bestemming is de enige zekerheid. De weg is aan ieder van ons.