Trump erkent Jeruzalem, is er iemand die wint?

Trump kiest partij. Hij erkent Jeruzalem als de hoofdstad van Israël. Het moet maar een keer duidelijk zijn. Een knoop wordt doorgehakt. Tenslotte lag er al een wet. Een man die doorpakt wat er kennelijk al is afgesproken. Is er iemand die hier wint? Is er iemand die recht heeft op een stukje aarde? Wie bepaalt dat? Wie heeft gelijk?

In theorie is er niet veel voor nodig om vrede te bereiken. Heel simpel. Wanneer je stopt met de strijd, dan is de oorlog voorbij. Toch is het tegelijkertijd zo moeilijk. Waarom? Omdat de ander begon en dus eerst moet stoppen. Omdat de ander gevaarlijk is. Omdat er altijd een reden is om toch te blijven doen wat je al deed. Omdat je alles al geprobeerd hebt. Omdat je niet beter weet. Omdat er nu een oplossing moet komen. Omdat er altijd ontelbare redenen zijn. Omdat er een wet is. Omdat het staat geschreven.

En al die redenen camoufleren waar het echt over gaat. Zonder dat we er bewust van zijn. Ook al voelt het niet goed. Er is altijd een vijand waar je tegen moet blijven vechten.

Met welk doel? Wat wil je bereiken? Wat wil Trump bereiken?

Wie heeft het lef om te doen wat goed is voor hem zelf? Wie heeft het lef om niet mee te doen met de machtsstrijd? Wie durft te luisteren naar zijn eigen hart?

We denken vaak dat we partij moeten kiezen. Maar wanneer je kiest voor de één dan ben je ook tegen de ander. De rellen die uitbreken getuigen daarvan. En daarmee houd je de strijd mede in stand.

Het is natuurlijk gemakkelijk om te praten over geschillen ver weg. Daar heb ik geen invloed op. Maar hier en nu in mijn eigen leven, kan ik wel wat doen door in gesprekken eenvoudigweg partij te kiezen voor beide partijen. Ook al spreek ik hen niet tegelijkertijd, omdat ik weet dat de één niet gelukkig is wanneer de ander het niet is. En visa versa.

Omdat we het diep in ons hart goed willen hebben met elkaar en simpelweg gelukkig willen zijn. Dat besef maakt mijn leven een stuk simpeler en mooier.