Verlies, rouw en een nieuw leven
Geboorte en dood
Het is vandaag de geboortedag van mijn oudste zus. Ik zou willen dat ik het samen met haar kon vieren. We zouden lachen en herinneringen ophalen. Dan kon ik haar vertellen hoe trots ze kan zijn op haar zoon die net vader is geworden. En ik zou vertellen hoeveel haar zoon op haar lijkt. En nog zoveel meer.
Helaas kan dit niet. Mijn zus is overleden toen zij 25 jaar was. Terugkijkend herinner ik me haar als een levenslustige jonge vrouw, heel creatief en altijd optimistisch. Zij was gezond, sportief en stond midden in het leven. Mijn zus was twee jaar ouder dan ik. Ik keek naar haar op. Zij was mijn grote voorbeeld om niet bij de pakken neer te gaan zitten toen mijn vader overleed. Zij leefde het leven voluit en pakte de draad van het leven op alsof het de gewoonste zaak van het leven was.
In verwachting
Kort na het overlijden van mijn vader trouwde zij en raakte al snel in verwachting. Onze hele familie bloeide weer op. We keken er allemaal naar uit. Een baby! Daar word je gewoon blij van. Nieuw leven. Alles was gericht op de naderende bevalling. Nog twee weken te gaan. En toen…. was alles anders. Een fragment uit Opgelost!:
“Vlak voor de uitgerekende datum kreeg zij een zwangerschapsvergiftiging en daar bovenop een hersenbloeding, waardoor zij in een coma raakte. Haar zoon kwam via een keizersnee ter wereld. Gezond en wel, slechts een paar weken te vroeg.
Ik kon het niet begrijpen toen de artsen ons vertelden dat zij niets meer voor haar konden doen. De bloeding was fataal, zij zou het niet overleven. We zaten verslagen in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik staarde naar de klok aan de muur. De minuten duurden uren. Hoelang kun je wachten op de dood? Hoelang duurt een minuut?
Ik loop naar het bed waar mijn zus ligt. Levenloos. Met moeite ademt zij nog, terwijl we wachten op haar dood. Ik kijk naar de apparaten om haar heen. Ik voel me zo machteloos. Ik kijk naar haar. Ik moet iets doen. Ik wil iets doen. Maar ik kan niets doen. Ik kan haar niet redden.
Zonder het te beseffen, heb ik mij enorm schuldig gevoeld. Schuldig, omdat ik niets deed en alleen maar staarde naar haar op dat bed. Ik was zo bang en voelde mij zo machteloos. Waar was mijn vader?! Waarom was hij er niet?! We wachtten en wachtten, elke seconde duurde een eeuwigheid. Twee dagen nadat haar zoon was geboren, overleed zij. Moeder en zoon hebben elkaar nooit gezien. Het begin en het einde van het leven in een paar dagen, zo dicht bij elkaar, zo tegenstrijdig. Ik was verslagen.
Dat mijn vader was overleden, kon ik amper bevatten. Toen mijn zus overleed, dacht ik: Dit is dus het leven. Niets is zeker, iedereen kan zomaar doodgaan, zieke mensen, gezonde mensen, maar vooral mensen waar ik van hou. Mensen die mijn voorbeeld zijn.”
Het is het leven
Geboorte en dood horen bij het leven. Rationeel begreep ik dat allemaal wel. Maar niemand had mij geleerd hoe je die kras op je ziel kon oplossen. Dat ontdekte ik jaren daarna. Er ging een wereld voor mij open. Ineens wist ik hoe je oude pijn kunt oplossen. In mijn boek Opgelost! kun je hier meer over lezen.
Een nieuw begin
Wel-com zou er niet zijn zonder deze ontdekking. Mijn hele leven is veranderd door deze ontdekking. Mijn vak, mijn relaties. Wat pijn was is rijkdom geworden en zo vond ik mijn missie om die ontdekking door te geven in een unieke methode. En zo bij te kunnen dragen aan het geluk en welzijn van anderen. Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet. Ik ben mijn zus enorm dankbaar voor alles wat ik van haar heb geleerd tijdens haar leven en daarna. Het is onbetaalbaar.
Mijn zus blijft altijd mijn zus. Bevrijd van de pijn voel ik verbinding en liefde over de dood heen.
En ik kan oprecht zeggen: Van harte!