Wie krijgt nu de Zwarte Piet?

Vorig jaar schreef ik een blog over Zwarte Piet.

Nu schrijf ik nog een keer, omdat de discussie nog steeds gaande is. Er zijn voor-en tegenstanders, zoals in elke discussie. Hoe meer voor, hoe meer tegen lijkt het. Wat er nog steeds niet is veranderd is dat we dit “probleem” niet kunnen oplossen. We weten elkaar niet te overtuigen, noch te vinden.

We stappen naar de rechter en we winnen. We gaan in hoger beroep en we verliezen. En zo gaat het maar door. Ook al is er een winnaar, je hebt ook altijd een verliezer.

Waar gaat echt over? 

We nemen voor waar aan wat we zien. Dat geldt voor alle betrokkenen.

Je eigen persoonlijke herinnering bepaalt je gevoel. Zie je Zwarte Piet als kindervriend, dan heb je nergens last van. Het is gezellig, je voelt je goed en je hebt geen probleem.

Zie je Zwarte Piet als een slaaf, dan gebeurt er wat anders. De herinnering aan slavernij, onderdrukking, roepen associaties op. En leiden onbewust naar gedachten over minderwaardigheid. Iets wat je niet wilt. Die gedachten zijn pijnlijk, menselijk en begrijpelijk. Het voelt niet goed. En als het niet goed voelt dan ervaren we dat als een probleem dat moet worden opgelost. Maar wie moet dat doen? En is dat wel een probleem van een ander?

Mensen die zich “bedreigd voelen” omdat hun feestje kan worden afgepakt doen ook iets. Zij voelen zich ook machteloos, niet vrij. Worden ook boos en voelen zich onbegrepen. Of zij wringen zich in allerlei bochten om de andere kant tegemoet te komen. Regenboogpieten ontstaan. Allemaal compromissen, maar geen echte win-win. Op de een of andere manier weten we elkaar niet te vinden.

Ik heb de slavernij niet meegemaakt en mijn feestje wordt mij niet afgepakt. Maar ik ken wel het gevoel dat hoort bij minderwaardig te zijn. Ik herken boosheid en machteloosheid. Ik zie het ook bij mijn klanten. “Ben ik niet goed genoeg, omdat ik gezakt ben voor dit examen?” “Ik ben stiefmoeder. Ben ik slecht?” “Ben ik niet goed omdat ik klein ben?”
En al die gedachten voelen niet goed. We hebben meer met elkaar gemeen dan dat we van elkaar verschillen.

Niemand wil slaaf zijn of onderdrukt worden. Maar wij zelf houden onbewust de pijn in stand. Blijven slaaf van ons eigen gedachtenpatroon. En daarin veroordelen we elkaar. Over en weer maken we de ander verantwoordelijk voor dit machteloze gevoel. In feite zeggen we: “Ik ben ongelukkig en dat komt door jou, dus jij moet iets doen”.

En dan luisteren we ook niet meer naar elkaar. We vinden elkaar niet meer. Ik geloof niet dat we dat willen. Volgens mij willen we het eenvoudigweg goed met elkaar, ook al lijkt dat niet zo.

Hoe los je het op?

Misschien kun je zien dat wanneer je naar de woorden kijkt op deze foto, dat de woorden waar jij voor kiest (bewust of onbewust) jouw gevoel bepalen?

Je eigen gevoel is van jou, dat is misschien slecht nieuws, maar wees blij! Dan ben je niet afhankelijk van anderen, niet van Verene Shepherd van de VN, premier Rutte, niet van andere mensen van welke huidskleur ook. Wanneer je je daar bewust van wordt, van je eigen gedachten, je eigen gevoelens, dan kun je misschien lachen. Want ook al denken en dachten mensen dat anderen minder waard zijn of dom.
Is dat ook waar??

Echte vrijheid begint bij jezelf.

Het boekje “Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet” kan jou daar bij helpen. Het is gratis te downloaden

Altijd vanharte@wel-com.nl