Kerststress in de familie?

“Ach, toe jongens, het is toch gezellig!”

De ene keer wonnen wij, de andere keer wonnen zij. Echt optimaal was het niet. Want als wij wonnen, dan keken opa en oma sip. Dus echt heel gezellig was dat ook niet.

Nu ik zelf kinderen heb, merk ik dezelfde patronen op. De wens om gezellig samen te zijn. Tegelijkertijd krijgen we nog meer belangen waar we rekening mee moeten en ook willen houden. De partners van onze kinderen hebben ook iets in de melk te brokkelen. Zij hebben ook families waar men verwacht dat zij daar zijn. De eerste kerstdag bij ons, de andere kerstdag bij de andere ouders. Het is een heel gepuzzel, vooral wanneer je er discussie over krijgt:

“Waarom niet bij ons?” of “ Ik wil wel, maar moet rekening houden met de andere familie.”

Ik vind samen belangrijker dan welke dag we samen zijn. Ga er al helemaal geen thema meer van maken. Ik zeg gewoon dat ik op enig moment graag samen wil zijn. En eerlijk gezegd lost het zich dan vanzelf op, de kinderen denken mee en we vinden altijd een moment dat dat dan ook gebeurt.

Wanneer er een echtscheiding in het spel is, dan is dit dubbel lastig, wanneer het onderliggende probleem niet is opgelost. Dan laait de strijd gewoon weer op. Een verzoek van een van de betrokkenen om dit jaar af te wijken van de omgangsregeling kan ineens (weer) in het verkeerde keelgat schieten. Het zou allemaal heel leuk kunnen zijn en die wens is er ook, daar ben ik van overtuigd. Maar wanneer de angel er niet uit is, komt het gewoon op dit soort hoogtijdagen weer boven. Dan is het dubbel moeilijk om een oplossing te vinden waar iedereen tevreden mee is.
De kinderen dit jaar bij de ene ouder, volgend jaar bij de ander? Splitsen we de kerstdagen? Allemaal varianten om de vrede te bewaren, rust in de familie. Het lijkt ook zo logisch om dat separaat te doen, gescheiden van elkaar, tenslotte ben je niet voor niets gescheiden. Maar onderliggende issues worden daar niet mee opgelost, laat staan dat onze behoefte om samen te zijn is vervuld. De loyaliteit van kinderen wordt weer op de proef gesteld.

Imagine.

Hoe zou het zijn om samen kerst te vieren, met de hele familie? De hele aanhang, al dan niet samengesteld? Het maakt niet uit. Gewoon allemaal aanschuiven. En iedereen doet wat. De één bakt een taart, de ander versiert een boom, muziek in het huis of juist stilte. Wat zou jouw hart vervullen? Waar word jij blij van?

En tijdens het diner is er gelegenheid om even op te ruimen, schoon schip te maken. Tenslotte kun je niet veranderen wat er is gebeurd. Dat begrijpen we allemaal. Maar dat nare gevoel kan enorm in de weg zitten. Mooi moment om dat te adresseren. Daar zelf verantwoordelijkheid voor te nemen. En dan het glas te heffen en te zeggen:

“Sorry voor alles wat ik gedaan heb, waar ik mij eigenlijk voor schaam. Ik bedoelde het niet zo. Sorry van de ruzies. Ik was bang. Bang dat ik er niet toe deed. Dat ik niet mee tel. Dat ik niet belangrijk ben. Sorry dat ik je koud hebt gezet, dat ik je niet gezien of gehoord heb. Ik was mij er niet van bewust.”

We zouden elkaar ruimhartig vergeven en ervaren hoe prettig dat is. Hoe bevrijdend en verbindend. We zouden elkaar omhelzen en onze waardering uitspreken voor alles wat we als zo vanzelfsprekend aannemen, maar wat niet vanzelfsprekend is.

“Dank je wel dat jij er bent, dank je wel voor alles wat je voor mij hebt betekend, alles wat je hebt gedaan waar je helemaal niet toe verplicht bent. Dank je wel! Dank dat jij in mijn leven bent. Dat jij jij bent. Ik heb je lief!”

Stel je voor.

Het is misschien niet eenvoudig . Er zijn zoveel redenen om het vooral niet te willen. Maar het is wel mogelijk! Stel je voor….
Het begint met de eerste stap. Ja ik wil dat!
Ik word er in ieder geval heel blij en gelukkig van wanneer ik van mijn klanten te horen krijg:

“Weet je nog dat je zei, dat je ons samen aan het kerstdiner zag zitten, met onze nieuwe partners en onze kinderen? Het is inderdaad een feit. Het kan echt en is reuze gezellig. Geen pijnlijke emoties meer. En de kinderen stralen!”

Spreekt het je aan? Zou je dit diep in je hart ook wel willen? Of willen leren hoe je daaraan kunt bijdragen?

Je bent altijd vanharte@wel-com.nl