Zijn ouders konden kiezen: of je gaat naar Nederland en kiest voor de Nederlandse nationaliteit of je blijft in Indonesië. Blijven was door de soevereiniteitsoverdracht geen optie. Het was te gevaarlijk. En zo beland je ergens op een flat in Rotterdam.
Opgegroeid in Nederlands-Indië voelden zij zich Nederlander. Maar in Indonesië waren zij niet meer veilig. Het was geen vrije keuze. In Rotterdam kregen zij een flat en “moesten” integreren.
De man vertelt mij: “We begrepen er niets van, waarom moeten we integreren in Nederland, terwijl wij Nederlander zijn en de Nederlandse taal spreken?”
Voor mij komt dit ook bizar over.
Hij vervolgt: “En erger nog, wij moesten Nederlands voedsel eten. Bloemkool! Rijst was verboden. Kun je je het voorstellen? En het werd nota bene wekelijks gecontroleerd!”
Tegenwoordig hebben we andere inburgeringsperikelen. Toen vond men het kennelijk normaal om iets te zeggen over welk voedsel je dient te eten. Ik vind het eerlijk gezegd arrogant te denken dat je het beter weet voor een ander dan hij/zij zelf.
Het lijkt alsof je je ouders hoort zeggen: “ik zeg dit voor je eigen bestwil”. Met de beste bedoelingen wellicht. Maar het maakt geen verschil.
Waar zou het echte probleem over gaan? Over bloemkool eten of over het gevoel dat je als een klein kind behandeld wordt? Over Nederland of over het gevoel dat je gedwongen wordt je geboorteland te verlaten. Het lijkt alsof je geen keuze hebt, maar toch kies je uiteindelijk zelf.
De kunst is je vrijheid te hervinden. Niet bij de ogenschijnlijk arrogante Nederlanders die denken het beter te weten, maar gewoon weer bij jezelf.
En dat dat kan heb ik moeten ontdekken. Het is weleens anders geweest. Ik ben gewoon gewoon. Ik vind er wat van en wat ik ervan vind bepaalt ook hoe ik mij voel en mij gedraag. Dan weet ik het ook beter.
In de afgelopen jaren heb ik zoveel meegemaakt, zoveel conflicten de revue zien passeren: geweld, arbeidsconflicten, seksueel misbruik, scheidingen, gezondheidsperikelen, etc. En ik weet dat het oplosbaar is. Ik heb gelijk. Toch is niet iedereen het met mij eens, haha. Er zijn mensen die dat onvoorstelbaar vinden, onmogelijk zelfs. En toch: ik heb gelijk, ik weet beter.
Hoe maak ik het duidelijk? Wil ik weer vechten tegen windmolens? Nee allesbehalve. Dat kost mij te veel energie. Mijn eigen arrogantie zit me dan duidelijk in de weg.
Hoe mooi is het om mijzelf en anderen te vergeven voor alles wat ik zo fout vind. Zonder ooit geweld te hoeven doen aan dat waar ik voor sta, mijn passie en missie, verschil te maken zodat mensen zich weer vrij en verbonden voelen.
Het begint en eindigt elke keer weer bij mij. Daar heb ik niemand voor nodig. Ik hoef niemand op te voeden of op zijn vingers te tikken. Wat een verademing. Freedom to be!
En in die vrijheid is alles mogelijk ook voor mij, om de meest waanzinnige gesprekken te kunnen voeren die verschil maken. Tenslotte kunnen we niet veranderen wat er is gebeurd, wel wat het met je doet. Daarmee veranderen we onze toekomst. Hoe mooi is dat.
Meer weten over de geschiedenis van Indonesië? klik hier voor een mooi overzicht. Het hielp mij om de rol van Nederland weer te kunnen plaatsen.
