“Ik wil voetballen, prof worden, maar die scheidsrechters verpesten de wedstrijd. Wanneer ik word getackeld en de scheids geeft geen gele kaart dan word ik woedend. Het is overduidelijk dat zij de pik hebben op mij. Ik weet ook zeker dat scheidsrechters onderling over mij praten, want bijna elke wedstrijd is het raak. Ik word er knettergek van! Het is toch logisch dat ik wil winnen! Maar op deze manier gaat dit niet lukken. Het is zo oneerlijk!”
De man is zichtbaar gefrustreerd en ik begrijp de frustratie. Je wilt scoren en dan lukt het niet.
Ik vraag of hij dit anders wil? Of hij van die frustratie af wil? Hij knikt en wij praten verder over de gebeurtenis op het veld. Wat doet het met je wanneer je getackeld wordt? Hij zegt: “Tackelen hoort er bij, maar je moet de bal spelen en niet de man. De scheids moet mij beschermen, want als ik ernstig geblesseerd raak dan kan ik nooit prof worden. Het ergste is nog dat wanneer ik er iets van zeg om dat duidelijk te maken, ik bestraft word met een gele kaart of erger”
Ik leg hem uit dat hij weliswaar voetballer is maar ook een gewoon mens. Een mens met emoties, gevoel. Altijd leuk om daarover te praten met in mijn ogen stoere mannen. Langzamerhand wordt het duidelijk. In die tsunami van emoties op het veld lokt de ene actie de andere uit. Het is net als de wave. De scheids ziet het zoals hij het ziet en neemt daar een beslissing over. Jij bent het er niet mee eens. Je projecteert je boosheid op de scheids en die projecteert zijn irritatie weer op jou met een kaart. Hij wint, jij verliest. Maar denk je dat de scheids dit echt leuk vindt? Je gaat ervan uit dat hij de pik op jou heeft, maar het lijkt me eerder andersom. Klopt dat? Hij knikt.
De kunst is dat jij accepteert dat de scheids doet wat hij doet en wel op zijn eigen manier. De kunst is dat jij je daar niet mee bemoeit. Dat jij je rot voelt over die gebeurtenis is echt alleen van jouw zelf. Het is jouw gevoel en van niemand anders. Zolang jij de schuld van dat gevoel bij de scheids legt verandert er niets. Je hoeft het niet met hem eens te zijn hoor. Alleen in de strijd om het gelijk over die situatie, verlies je. Eigenlijk allebei. En dat is niet wat je wilt toch? Want ben je dan nog aan het voetballen? Nee, duidelijk niet en met zoveel kaarten zit je gewoon op de tribune en word je nooit prof.
Hij begint te lachen. In het gesprek was duidelijk geworden wat de angel was, waar het echt over ging. Zijn angst om te verliezen, te falen. Zijn eigen oordeel over zichzelf. Alsof er iets mis is. Niets is wat het lijkt! Nooit.
Eigenlijk is het simpel hè? Ik knik. Maar je weet wat Cruijff gezegd heeft: Je snapt het pas als je het door hebt.
De kunst van transformatieve conflictoplossing is echt overal toepasbaar. Wil je dit ook leren? WEL-COM!
Want wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet.
En dat is echt winnen 🙂
