Deze week keek ik naar een documentaire over het zinken van de Titanic (National Geographic). Ik gebruik het beeld van de ijsberg vaak als metafoor voor een conflict. Je denkt dat wat je ziet boven het water, dat dat de berg is. Meer zie je niet. En gek genoeg komt het dan niet bij je op dat er ook meer is. Totdat je tegen de berg opbotst, net als de Titanic, met alle gevolgen van dien.
Zo zie ik het in relaties ook. Soms begrijp je niet waarom je relatie niet meer werkt, waarom je ontslagen wordt, waarom je iets niet voor elkaar krijgt. Het heeft alles te maken met onze manier van waarneming. We zien maar een klein gedeelte van wat er is. Wij zijn ons er niet bewust van. Het lijkt alsof het niet bestaat. Maar het is er wel. Onbewust kan iets sluimeren en al een tijd aanwezig zijn. Je hebt het niet door. Tot zo’n moment dat de bom barst of de emmer overloopt. Dan lijkt het te laat. Toch is het dat niet. Ja je botst, maar je hoeft niet te zinken. Interessant is het om te ontdekken wat er is gebeurd. Wat was de echte oorzaak van de botsing. En het onderliggende probleem op te lossen.
Het is een ontdekkingsreis. Wat heb je waargenomen en wat heb je voor waar aangenomen? Is het ook waar?
De zeelieden van de Titanic zagen plotseling een ijsberg opdoemen. Hebben zij niet goed opgelet? Voer het schip te snel? Het werd lang als waarheid aangenomen, als oorzaak voor de ramp.
De documentaire toonde een bijzondere samenloop van omstandigheden. De plotselinge temperatuurdaling, de koude en warme luchtlagen die als een lens fungeerden, waardoor je boten en ijsbergen niet meer kon waarnemen. Luchtspiegelingen. Een heldere nacht met een onbeschrijfelijk mooie sterrenhemel. Tussen al die sterren viel de lamp met noodsignalen niet op. Er speelde zoveel meer dan dat wat tot nu toe was aangenomen. Heel bijzonder. Niets is wat het lijkt. Eigenlijk nooit.
Download het gratis ebook: “Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet!”
