Zij waren al jaren getrouwd. Hadden twee jonge kinderen. Ogenschijnlijk zag het er allemaal goed uit. Het ontbrak hen aan niets.
En toch? Onderhuids speelde er van alles. Zij waren zich er niet van bewust. Het voelde niet altijd goed, alsof ze gevangen zaten in hun eigen relatie. Maar ja, overal is wel wat. Geen reden om uit elkaar te gaan.
Tot die ene dag toen hij zei: “Ik ben verliefd op een ander. Ik wil scheiden”. Het was of de poten onder haar stoel werden weg gezaagd. Woedend was zij. Wat eens zo leuk begon dreigde uit te monden in een groot gevecht. Over alles was er strijd: de kinderen, het huis, geld, spullen. Hoe los je het op?
Ik vroeg beiden of zij een oplossing wilden waar zij allebei tevreden mee zijn. Hoe het er ook uit gaat zien. Dat wilden zij. Toen konden we aan de slag en kijken waar het nu echt om ging. Wat was er gebeurd waardoor zij uit elkaar waren gegroeid.
In het gesprek dat ik met hen beiden had, konden zij hun eigen aandeel in de ontstane impasse zien. Ieder voor zich. Het werd helder hoe het was ontstaan. Er ontstond ruimte. Toch bleef er iets hangen. Hij wilde scheiden, zij niet.
“Waarom heb je niet gezegd dat je verliefd was op een ander? Waarom heb je dat verzwegen?!”
“Ik wilde je niet kwetsen!”
Je doet iets, je weet dat het niet goed is en toch doe je het. Het is menselijk. De realiteit verzwijgen lost het onderliggende probleem echter niet op. En blijkt meestal pijnlijker dan de realiteit zelf. Het gevoel dat je niet zelf hebt kunnen kiezen. Het wantrouwen leek elke oplossing in de weg te staan.
Hij zag dit in en kon oprecht zijn excuses aanbieden: “Ik was bang. Ik durfde niet. Eerlijk gezegd gaf ik jou de schuld van het feit dat ik mij afgewezen voelde in onze relatie. Een reden voor mij om niets te zeggen. Het spijt me! Want dat had niets met jou te maken.”
Ik vroeg haar of zij met een man wilde samen leven die niet (meer) voor haar koos. Zij moest er even over denken, maar het antwoord was duidelijk. Nee, dat wil ik niet. En ik vroeg of zij hem kon vergeven voor datgene waar zij hem zo om had veroordeeld? Vergeven is iets anders dan goedkeuren. Je stopt met de strijd. Dat leek moeilijker, maar zij begreep dat dat nog nodig was om in liefde te kunnen loslaten. Om weer vrijheid te kunnen voelen.
Zij zei: “Ik vergeef je dat je het niet hebt gezegd, dat je voor een ander kiest. Ik vergeef je en ik laat je gaan”. Het kwam recht uit haar hart. Het was oprecht.
Een bijzonder ontroerend moment. Communicatie weer op één lijn. Vrijheid en verbinding. Dat is liefde. Het was de basis voor een scheiding in goed overleg en met wederzijds respect. Het werkte voor hen beiden en voor hun kinderen. Tot op de dag van vandaag. Win-win op alle fronten. Niet vanzelfsprekend wel altijd mogelijk.
Wil je ook leren hoe je de angel er uit kan halen, hoe je mensen weer met elkaar verbind? Voor jezelf of anderen? Resultaten die vervullen? Welkom in onze TOPopleiding.
