Wanneer ik vind dat dingen te langzaam gaan, dan wil ik een tandje hoger. Het moet en kan sneller. Gewoon even gas geven. In sommige gevallen werkt dat uitstekend. Daarom doe ik het ook. Ik ben niet gek.
In gesprekken met mensen werkt dit niet zo goed.
Stomverbaasd kan ik dan zijn, wanneer het niet gaat zoals ik wil en de zaak stagneert. Dat zijn de momenten dat ik mijn geduld kan verliezen. Herken je dit ook?
“werk even mee, dan zijn we sneller klaar”
“doe niet zo moeilijk, laten we gaan”
“gewoon even doen, zo moeilijk is het niet”
“zeg even sorry!”
Het liefste wil ik dat mensen in mijn tempo meegaan. En natuurlijk begrijp ik best dat dat niet kan. Iedereen zijn eigen tempo. En toch kan ik dat soms moeilijk accepteren. Onbewust vecht ik er toch tegen en probeer op één of andere manier de dingen naar mijn hand te zetten. Zeker wanneer ik vind dat het een hele goede reden heb om snel te gaan. Ik heb immers een doel voor ogen.
“we hebben een deadline!”
“je moet op tijd op school zijn”
“het vliegtuig vertrekt over een uur”
Maar ja wie ben ik?
Eerlijk gezegd gaat het dan nog trager. Bizar en toch gebeurt het. Ik kan mij verbazen over het feit dat we ogenschijnlijk niet allemaal voor hetzelfde doel gaan.
Het is zo maar een voorbeeld van een conflict. Geen juridische strijd, maar het stroomt niet. Voor mij is het de kunst gas terug te nemen in een situatie waarin ik juist gas wil geven. Het druist tegen mijn natuur in.
Stil staan bij datgene wat er is en dat te accepteren precies zoals het is op dat moment klinkt eenvoudig en toch is het lastig.
Wanneer het regent dan begrijp ik dat het geen enkele zin heeft om daartegen te vechten. Ik heb daar geen invloed op. Bovendien zal het droog worden en de zon weer gaan schijnen. Wanneer mensen niet meewerken, dan vind ik dat toch vreemd. Zij zouden toch beter moeten weten. Zij zouden toch moeten begrijpen dat het belangrijk is en snel moet. Zij zouden…
Het heeft geen enkele zin om aan het gras te trekken om het sneller te laten groeien. Daar bewust van te worden is al een hele vooruitgang. Dan kun je van een afstandje kijken naar mensen en de situatie. Dan hoef je niet te trekken of te duwen. Mensen moeten niets. Mensen doen gewoon wat zij doen. Net als ik. Het is onze natuur.
Wanneer ik mij daar opnieuw bewust van ben, dan komt mijn geduld weer terug. Ik voel me vrij, ontspannen en denk bij mij zelf. Wat wil ik? Linksom of rechtsom, vooruit of achteruit, even stilstaan? Ach, dan is alles weer mogelijk. Ik zit weer in de flow. En daar voel ik mij het allerbeste.
The place to be happy with me:-)
