Hoe gaat het? Oh goed!
Het is beleefd om dat te zeggen. Je mag niet klagen, je bent gezond, toch?
Stel dat je zou zeggen, dat het niet goed gaat. Dat je ontzettend baalt van je relatie, je kinderen, je vrienden, je werk, je lijf, je buren, corona…. Dat je verdrietig bent omdat er iemand is overleden die je dierbaar was. Dat je niet weet hoe je de huur of hypotheek de komende maand moet betalen. Dat je je zorgen maakt. Dat je bang bent dat je partner niet meer van je houdt? Dat je je alleen voelt. Dat je geen enkele vervulling haalt uit je werk.
Daar zit toch niemand op te wachten. Daar val je anderen niet mee lastig, bovendien valt het niet op te lossen, toch?
Gewoon doorgaan
Hoe vaak heb je de problemen van anderen aangehoord, hoe vaak heb je adviezen gegeven en hoe zelden zijn deze opgevolgd? Misschien ben je gestopt met al die adviezen te geven, het helpt toch niet. Waarom moeilijk doen? Laten we het er niet over hebben. Dan gaat het wel over en kunnen we verder.
Als een prachtig pak sneeuw proberen we alle oneffenheden en ongemakken te verbloemen.
Ik heb het ook gedaan. Gewoon doorgaan. Emoties zijn lastig en pijn is niet fijn. Het lijkt zoveel eenvoudiger om het er niet over te hebben.
Maar los je daarmee het probleem op? Ben je tevreden?
Natuurlijk kun je wachten op een ander, de schuld van je rotgevoel bij een ander leggen, maar het helpt niets.
Neem bijvoorbeeld twee mensen die van elkaar houden. Ze gaan trouwen, krijgen kinderen. Er is liefde, vertrouwen en wederzijds respect. En dan verandert er iets, een kleine verwijdering, in het begin nog onopgemerkt, maar in de loop der tijd wordt het erger. De afstand steeds groter en zo ook de verwijten over en weer. Waar is de liefde gebleven? Was het wel liefde? Een scheiding lijkt de oplossing. Maar is daarmee het conflict opgelost?
Net zo min als een huwelijk dat is, is ook een scheiding geen garantie voor geluk.
De ouders spraken niet meer met elkaar het had toch geen zin. Beiden kregen een nieuwe partner. Het leek zo rustig. Zij waren immers van elkaar af. Maar het lichaam liegt niet. Onopgeloste problemen eisen hun tol en zo kwam de moeder op een dag bij mij en vertelde over haar onmacht en strijd die maar niet over leek te gaan.
Ik ging met haar naar de angel. De bron van de pijn en de verwijdering. En zo ontdekte zij haar eigen aandeel in het ontstaan en instandhouden van het gevecht. Jaar in jaar uit. Ik hield haar voor:
“Het is gemakkelijker om met je vinger naar je man te blijven wijzen, maar het zal je niet helpen.”
Het was confronterend en bevrijdend, zij begreep het.
“Zo heb ik het nog nooit gezien.”
De kwartjes vielen. Daar lag de sleutel naar een oplossing. Naar vrijheid, naar contact dat weer mogelijk was.
De liefde die was ondergesneeuwd, was weer zichtbaar en voelbaar. En daar was alles om te doen.
Herken je dit?
We willen allemaal liefde. Soms lijkt het alsof het er niet meer is, alsof het is verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar niets is wat het lijkt. Nooit!
Je kunt wachten tot de zon gaat schijnen, maar je kunt ook de sneeuw ruimen, zodat zichtbaar wordt wat je probeert te verbergen.
Het maakt de weg vrij naar een oplossing die klopt met je hoofd en je hart.
Meer lezen? Opgelost!
