Wie heeft er gelijk?
Scheidsrechters of spelers - is er iemand die wint?
Ik fluit regelmatig herenhockey, tegenwoordig bij de veteranen. Mannen met ambitie, hoogste klasse, ze willen winnen. Goede hockeyers. Ik hou ervan om het zo te begeleiden dat zij lekker kunnen spelen. Mijn mediationvaardigheden helpen daarbij.
Vaak gaat dat prima. Maar afgelopen zondag was lastiger. Onderling gemopper — op elkaar, op de tegenstander, op de scheidsrechters. Iedereen wéét dat het niet helpt en dat je een kaart riskeert, maar in het vuur van het spel vergeet je dat.
Emoties lopen dan op. Het lijkt alsof alle frustraties van de week eruit moeten. Ik heb begrip… en ook niet. Het is tenslotte óók mijn zondag.
Zonder dat ik het merkte, werd ik onderdeel van de strijd. Achteraf is dat bijna komisch: je wilt winnen, dat hoort erbij. En als er iets gebeurt wat je niet bevalt, omdat jij het anders ziet, dan heb je ineens niet één tegenstander, maar twee — ook de scheids wordt je vijand. “Zij werkt niet mee. Hij frustreert het spel.”
En de spelers? Die worden mijn tegenstanders.
Tja. Dan denk ik er het mijne van. Ik weet dat mijn waarneming haaks kan staan op die van een speler. Hoe bewaar je dan je rust als de emoties hoog oplopen?
Strijd voelt zo logisch — en tóch helpt het niet. Je wordt er niet blijer van. En zo win je de wedstrijd ook niet. Het maakt het probleem niet kleiner, alleen groter.
Schreeuw niet zo
Bij mij stapelde het op. Spelers bleven praten en schreeuwen. Op een gegeven moment gaf ik een strafcorner en was er klaar mee.
Ik riep: “Nu is het afgelopen!” Waarop de keeper zei: “Schreeuw niet zo.”
Hij had volkomen gelijk. Ik ging mee in hun geschreeuw. Ik had me laten verleiden.
Dáár verloor ik mijn kracht. Net als de spelers raakte ik gefrustreerd omdat het niet ging zoals ik dat wilde. Onbewust dacht ik mijn frustratie zo te kunnen oplossen. Helaas. Wat voor de spelers geldt, geldt ook voor mij.
De keuze
Natuurlijk is de verleiding groot om na zo’n wedstrijd te denken: ik stop ermee. Zoek het maar uit. Velen zullen mij gelijk geven, maar daarmee win ik niets. Dan bereik ik niet wat ík wil. Ik hou tenslotte van het spel.
De kracht zit in de rust tussen de fluitsignalen. En die weer te hervinden. Ik ben blij dat ik inmiddels weet hoe ik dat kan doen.
Dan voel ik mij weer vrij, dan kan ik opnieuw kiezen. Vanuit die zelfde vrijheid! Daar zit de winst.
Een mindere wedstrijd betekent niet dat er nooit meer een mooie komt. Onzin.
Het gaat goed — of je leert ervan.
🏑 Niet het aantal fouten bepaalt de wedstrijd, maar de keren dat je het spel weer oppakt.
Geldt dat niet voor alles?
Meer inspiratie vind je in Opgelost!
Met vele voorbeelden uit de praktijk om kwesties zelf en naar volle tevredenheid op te lossen. Bestel hier.
