Toen mijn vader overleed
Sommige gebeurtenissen herinner je je als de dag van gisteren. De momenten die impact hebben op de rest van je leven.
Mijn vader was ziek. Het begon met een hartaanval en kort daarna kwam er een nog ernstigere diagnose: longkanker. Er was niets tegen te doen. Ik voelde me machteloos. Ik was net met mijn rechtenstudie begonnen. Ik wilde studeren en tegelijkertijd wilde ik thuis zijn bij mijn vader. Ik reisde heen en weer en zat continu in een spagaat. Elke dag was ik bang voor dat ene telefoontje.
Ik probeerde mij een voorstelling te maken van de tijd die zou komen. De tijd dat hij er niet meer zou zijn. Dat hij zou sterven was zeker. Wanneer het zou gebeuren, was onzeker. Elke dag leefde ik in die onzichtbare, maar onmiskenbaar aanwezige angst. Op mijn manier bereidde ik mij voor op het ergste.
Het voelde als een mokerslag
Op een zondag overleed hij. Vandaag is het zijn sterfdag. Ik was toen 20 jaar. Die ochtend zagen we elkaar voor het laatst. Ik vroeg hem of hij wilde dat ik thuis bleef. ‘Nee, hoor. Ga lekker die hockeywedstrijd fluiten. Straks komen onze vrienden. We zien elkaar daarna weer.’ Dat was ons laatste gesprek.
Ik zie ze komen, stap voor stap komen ze de trap op.
Ik wil verdwijnen. Het kan niet. Ik ben verslagen.
Ik heb verloren.
Machteloos
Toen ik in de sporthal de vrienden van mijn ouders de trap op zag lopen en naar me toe zag komen, wist dat dit het onvermijdelijke moment was. Het voelde als een mokerslag. Ik voelde mij zo machteloos, geamputeerd en alleen. Dit was niet wat ik wilde. Ik had geen woorden. Ik was met stomheid geslagen en verslagen. Rationeel begreep ik het allemaal prima, ik ben niet gek. Ik weet echt wel dat mensen dood gaan. Het is de enige zekerheid die we hebben. Dat is ook helemaal niet mijn probleem. En ik wilde ook niet dat mijn vader nog veel langer pijn zou lijden. Dat had ik genoeg gezien, dus het was goed.
Onrecht
En toch ook weer niet. De toekomst lag voor me, maar mijn onbezorgdheid was verdwenen. Ik begreep niet hoe ik de pijn, de onmacht, het gevoel van onrecht moest oplossen. Ik stond er alleen voor. Niet zeuren en sterk zijn! Ik sprak er niet of nauwelijks over. En als mijn gevoelens ter sprake kwamen, dan bleef ik oppervlakkig. De echte impact die de dood van mijn vader op mij had, kon ik niet onder woorden brengen. Wat viel er te zeggen? Ook al heeft iedereen begrip voor je en leeft iedereen met je mee: het verzacht de pijn, maar het lost niets op. Elk gesprek herinnert enkel aan pijn en verdriet. Het verandert helemaal niets aan de situatie. Bovendien zat ik niet te wachten op medelijden. De pijn drukte ik eenvoudig weg. Ik wist niet wat ik anders kon doen.
Tijdens mijn rechtenstudie leerde ik van alles over recht, regels en wetten, maar ook het wetboek bood geen oplossing voor de gevoelens van onrecht en onmacht die ik ervoer. Ik roeide met de riemen die ik had. Ik worstelde, ik streed en ik leed. Ondertussen hield ik onbewust en onbedoeld die emotionele ballast in stand.
De pijn die ik voelde na het overlijden van mijn vader wilde ik nooit meer meemaken. Zonder er bewust van te zijn, ging ik hard aan de slag om mijzelf en mijn familie voor deze pijn te behoeden. Hoe voorkom ik dat het mij opnieuw overkomt? Hoe bescherm ik mijzelf? Hoe bescherm ik anderen? Ik was er druk mee, in de onbewuste veronderstelling dat ik er iets aan kon doen en dat ik mij ertegen kon wapenen. Eén ding wist ik zeker: ik moest sterk zijn, on-afhankelijk en altijd voorbereid op wat er zou kunnen gebeuren.
Overleven
En zo leerde ik te overleven en al zeg ik het zelf, ik kan dat. Werken, een gezin, sport, kom maar op! Ik had nooit geleerd dat het ook anders kon.
Gelukkig werd dat heel anders. Ruim 25 jaar geleden toen ik ontdekte dat je de impact kon oplossen. Wat een verademing. Wat een rust. Ik ervaar liefde over de dood heen. Tranen van verdriet hebben plaatsgemaakt voor tranen van liefde.
Als het oog geen tranen had, zou de ziel geen regenboog kennen.
Dankbaar
Vanochtend werd ik wakker in Spanje en zag deze regenboog. Bijzonder aan de boog van vandaag is dat hij uren bleef. Heel mooi en bijzonder. Ik kijk met een glimlach en dankbaarheid terug. Dat wat toen een pijnlijke gebeurtenis was is mijn rijkdom geworden. Ik weet nu hoe je iets kunt oplossen wat onoplosbaar lijkt.
Ik ben dankbaar dat ik dat kan doorgeven. In welk conflict ook, in welke situatie waarin je je alleen of machteloos voelt. Het vult mijn hart elke keer weer.
Bedankt pap! Het is goed precies zoals het is. De liefde zelf, is wat nooit verdwijnt. Ik weet dat nu.
Wat er is gebeurd kun je niet veranderen.
Wel wat het met je doet.
