Ik schrok vanochtend toen ik hoorde hoe sommige middelbare scholieren denken over vluchtelingen. “Ze pakken onze banen af” “Ons land is al vol”. Ik kan het hen niet kwalijk nemen. Ouders geven het voorbeeld, in de kranten staan artikelen, de sociale media staat vol. Ik vroeg aan de leerlingen of het een feit is of een mening. Of zij het hadden van horen zeggen? Of iemand de feiten had geverifieerd? Langzamerhand begrepen zij dat het enkel een mening is. Een mening die zij gehoord hebben van een ander. Een mening die zij zien als waarheid.
Je neemt voor waar aan wat je op de een of andere manier hebt waargenomen. Dat is niet vreemd, het is gewoon menselijk. Dit doen we allemaal. Zo krijg je voor en tegenstanders. Zo zijn mensen vrienden of vijanden. Hoe je het ook ziet, het creëert meteen een afscheiding. Het wij tegen zij gevoel. Wanneer je een ander als vijand ziet of een indringer dan voelt het niet goed. Ik noem dat angst. Je bent gewoon bang voor wat er kan gebeuren. En ja, alles kan gebeuren. Maar wat doe jij als je bang bent voor iemand? Hoe gedraag jij je? Heb je ook de neiging om te vechten of te vluchten? Ik wel. Mijn eerste reactie die ik heb wanneer ik deze leerlingen hoor is te willen vechten. En soms denk ik, zoek het maar uit, het heeft toch geen zin. Dan wil ik ook vluchten. Naar een oord waar ik mij veilig voel. “Is er leven op Pluto? Kan ik dansen op de maan?”
Wanneer je bang bent dan gedraag je je als een vijand. Raar maar waar. Tijd om mijzelf weer te herinneren aan dat waar ik voor sta. Vrijheid en verbinding. En dat kan! En dat is niet eenvoudig. Dat vraagt bewustwording van je eigen onhebbelijke menselijkheid. Tja en dan is het niet meer moeilijk om met deze leerlingen in gesprek te gaan. Om van hen te houden en te praten over dat waar het echt over gaat. En dat zijn niet de vluchtelingen. Niets is wat het lijkt. Nooit!
Download het gratis ebook: “Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet!”