Ik hou wel van alternatief. Zeker als er geen ijs in Nederland is. Dan ga ik met plezier met mijn man mee naar de Weissensee in Oostenrijk. We doen het nu al vele jaren. In het begin ging ik mee om te skiën. Schaatsen kon ik niet. Zwakke enkels. Gewoon niet vol te houden. Maar na een aantal jaren dacht ik toch maar eens proberen. Nieuwe schaatsen gekocht, met vaste schoenen. Een verademing en tegelijkertijd een ontdekking: ik kan schaatsen. Het begon met een rondje van 16 km over het meer. En dat smaakte naar meer. Dus ik dacht het jaar daarop: ik doe mee met de tocht en schrijf mij in voor 50 km. Moet te doen zijn als je er de hele dag over kan doen. En dat bleek ook het geval te zijn.
Het jaar daarop verlegde ik de grens en schreef mij in voor 100 km. Als ik daar de hele dag over kan doen, dan moet ook dat te doen zijn. De start was om 7.00 uur. Om 12.00 uur had ik de 100 km er op zitten. Een heel bijzondere dag, goed ijs, mooi weer. We hadden een gelegenheidsgroepje gevormd, dat al schaatsend was ontstaan. De mannen zeiden: “Dit is je kans! Ga maar mee.” Bijzonder te ontdekken voor mij als teamsporter (hockey) dat je ook een team kan vormen met mensen die je net hebt ontmoet. Dat vraagt wel iets. Allereerst lef om aan te sluiten en te communiceren met wildvreemden haha. Maar samen waren we tot een ongekende prestatie in staat: 200 km. Onvoorstelbaar. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen bereiken. En dat ongetraind. Ik moest het duidelijk hebben van mijn mentale kant. Je hebt een keuze onderweg, denken dat je het niet kunt of denken dat je het wel kan. Klinkt simpel, maar het bepaalt direct hoe je je voelt. En het bepaalt ook waar je energie naar toe gaat. Effectief en transformatief.
Dat ik de tocht heb uitgereden deed mij opnieuw beseffen dat alles mogelijk is. Edmund Hillary zou zeggen: het is niet de berg die we moeten overwinnen, maar ons zelf. En wat geldt voor de Mount Everest geldt voor mij tijdens de alternatieve Elfstedentocht. Mijzelf overwinnen. Met wind tegen, met pijn in mijn benen, met vermoeidheid of kramp, durven vragen om een plaspauze en gewoon doorgaan.
Heel bijzonder en vervullend om samen over de finish te gaan. Ik ben deze mannen zeer dankbaar, zonder hen had ik het niet gered. En wat ik ook speciaal vond was dat zij zeiden: voor ons was het ook mooi om samen deze prestatie neer te zetten. Op elkaar te letten, soms tandje hoger, soms tandje lager. Maar wel samen en doelgericht. Dat is meer dan alleen het kruisje. Dat is win-win in optima forma. Weken spierpijn daarna, dat wel. Maar onvergetelijk!
It giet oan…..vrijdag.
PS: Volgende week ben ik weer terug en zal ik op dinsdag 26 januari om 16.00 uur een webinar geven met als onderwerp: ‘De kunst van transformatieve conflictoplossing op het werk’. Lees hier meer.
Download het gratis ebook: “Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet!”
