We werken veel en hard en lang of kort, maar hoe dan ook neemt het werk een belangrijke plaats in ons leven. Vroeger was het voor de adel not done om te werken, dat liet je over aan je personeel. Die tijd is voor bij. Tegenwoordig is het ook voor de adel not done om niet te werken. We verlenen status aan het werk. Werk is belangrijk geworden. Belangrijk dus ook om daar vooral veel vreugde uit te halen.
Helaas lukt dat niet altijd. Toch willen we allemaal gewoon gelukkig zijn. En hoe mooi is dat wanneer dat ook op je werk kan. Wanneer je je baan zo kunt invullen dat je er energie uit haalt. In plaats dat het je energie kost. En eerlijk gezegd denk ik dat we daar ook allemaal ons best voor doen.
Toch kun je je behoorlijk machteloos voelen op je werk, wanneer je denkt alles gedaan te hebben en het toch niet voor elkaar komt.
Neem bijvoorbeeld het management dat de opdracht heeft gekregen om een verandering in een bedrijf door te voeren. Het is de zoveelste verandering, maar je neemt aan dat het nodig is en je zet je schouders er onder. Het hoort bij de job. Je ziet het ook als een uitdaging en stroopt je mouwen op.
Het merendeel van het personeel krijg je mee in de verandering. Zij zijn positief en begrijpen ook dat het nodig is. Maar er is ook een clubje die altijd loopt te klagen en in de weerstand schiet. Je hebt eindeloos geduld gehad en je probeert van alles om dat te veranderen. Tot je die mail onder ogen krijgt die achter jouw rug om gestuurd is naar de HRmanager van het hoofdkantoor waarin wordt gezegd dat de sfeer op jouw afdeling onveilig is, dat er niet geluisterd wordt en er een angstcultuur is.
Je bent des duivels. Hoe halen zij het in hun hoofd om dit te doen? Zo ga je toch niet met elkaar om?!
Je kunt je er vast wel iets bij voorstellen. Het is alledaagse praktijk. Vroeger als advocaat bouwden we dan een dossier op om van de onwilligen af te komen wanneer een gesprek niet hielp. Zomaar ontslaan is niet zo eenvoudig. Of als je voor de andere partij opkwam dan trok je ten strijde en bouwde je ook een dossier op met verklaringen van mensen die dezelfde mening waren toegedaan.
Voor welke kant je ook maar opkomt, je neemt deel aan een wedstrijd waar geen winnaars zijn.
Wil je winnen, dan begint het met degene die zegt. Ik wil dit niet. Ik wil het anders en ik wil een oplossing waar we allemaal tevreden mee zijn. Het lijkt een onmogelijke opgave en toch is het dat niet. Het is zelfs eenvoudiger dan je denkt wanneer je de tools hebt en inzicht in waar het conflict echt over gaat.
Vorige week sprak ik met de manager die het voornoemde voorval overkwam.
“Van mij wordt verlangd dat ik hier orde op zaken stel. Op deze manier gaat dat niet lukken. En al helemaal niet wanneer hij mij passeert en een mail stuurt naar de HRmanager van het hoofdkantoor, met in cc wel 10 mensen. Ik word er niet goed van. Dit speelt al jaren in deze organisatie en dan krijg ik het op mijn brood. Die vent moet gewoon weg.”
Zijn onmacht en frustratie spraken boekdelen. Tja een conflict ontstaat heel snel. En voor je het weet kom je in een lose-lose situatie waarin niemand gelukkig is. Hij er uit of ik er uit.
Ik ging met hem op zoek naar de angel. Wat maakt dat je dit rotgevoel in stand houdt? Wat maakt dat je jezelf steeds zo boos maakt?
De manager vervolgt:
“Dat doet hij mij aan. Hij zorgt daar voor! Bovendien is iedereen het met mij eens dat hij weg moet. We lopen hier al jaren over te praten. Elke keer is er wel wat met hem. Op zich is het een goede technicus, maar zijn gedrag is onacceptabel”
Langzamerhand komen we bij de angel. Dat waar het werkelijk over gaat.
“Eerlijk gezegd ben ik bang dat ik straks op het matje word geroepen en word ontslagen omdat ik dit niet voor elkaar krijg. Dan faal ik enorm. Wat voor een manager ben ik dan? Dan ben ik echt niet goed genoeg”.
Hoe voelt dat? En wie geef je de schuld van dat rotgevoel?
“Ja hem natuurlijk!”
Ik vraag hem of het waar is dat hij verantwoordelijk is voor jouw gevoel.
Kan dat überhaupt?
Mooi moment om te zien dat het kwartje valt. De manager zegt:
“Ik begrijp het nu. Wat ik hem verwijt doe ik zelf. Ik praat er ook met iedereen over, maar niet met hem. Het is gewoon roddelen. Shit dat is helemaal niet wat ik wil. Bovendien zie ik in dat ik geen enkele moeite meer heb gedaan om naar deze man en dit clubje te luisteren. Dat is helemaal niet wat ik wil. Ik pak het op!, maar nu anders!”
En die ander? Tja daar hebben we niet mee gesproken. Dat kan maar hoeft niet. Een conflict ontstaat heel gemakkelijk. Het is geen kunst. De kunst is wie als eerste stopt met de strijd. Dat maakt de weg vrij en alles is weer open en mogelijk. Dan ben je de leider die mensen graag willen volgen, omdat de positieve energie en de menselijkheid voelbaar is. Mensen voelen zich weer gezien en gehoord. Klagers worden medestanders in plaats van meelopers. Hoe gaaf is dat.
Laat je verrassen en keep smiling!
Vind je dit waardevol? Geef graag een comment en voel je vrij om het te delen. Er is veel te veel onnodig leed en wij willen graag een steentje bijdragen om dat te veranderen naar plezier, vrijheid en verbinding.
