De Mokerslag

Vandaag is het de sterfdag van mijn vader. Het is een eeuwigheid geleden en ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik was toen 20 jaar. Mijn vader was al een tijdje ziek. Hij leed aan longkanker. Op dat moment studeerde ik rechten. Ik wilde in de stad zijn en ook thuis bij mijn vader. In de weekenden was ik thuis. Zo ook die zondag. Ik werd die dag gevraagd om een hockeywedstrijd te fluiten. Ik aarzelde want ik wilde ook thuis zijn. Ik vroeg mijn vader of hij wilde dat ik thuisbleef. ‘Nee, hoor. Ga lekker die hockeywedstrijd fluiten. Straks komen onze vrienden. We zien elkaar daarna weer.’ Dat was ons laatste gesprek. 

Ik zie ze komen, stap voor stap komen ze de trap op. 

Ik wil verdwijnen. Het kan niet. Ik ben verslagen. 

Ik heb verloren.

Toen ik in de sporthal de vrienden van mijn ouders de trap op zag lopen en naar me toe zag komen, wist dat dit het onvermijdelijke moment was. Het voelde als een mokerslag. Ik voelde mij zo machteloos, geamputeerd en alleen. Dit was niet wat ik wilde. Ik had geen woorden. Ik was met stomheid geslagen en verslagen. Rationeel begreep ik het allemaal prima, ik ben niet gek. Ik weet echt wel dat mensen doodgaan. Het is een van de weinige zekerheden die we hebben. Dat is ook helemaal niet mijn probleem. En ik wilde ook niet dat mijn vader nog veel langer pijn zou lijden. Dat had ik genoeg gezien, dus het was goed.

En toch ook weer niet. De toekomst lag voor me, maar mijn onbezorgdheid was verdwenen.  Ik begreep niet hoe ik de pijn, de onmacht, het gevoel van onrecht moest oplossen. Ik stond er alleen voor. Niet zeuren en sterk zijn! Ik sprak er niet of nauwelijks over. En als mijn gevoelens ter sprake kwamen, dan bleef ik oppervlakkig. De echte impact die de dood van mijn vader op mij had, kon ik niet onder woorden brengen. Wat viel er te zeggen? Ook al heeft iedereen begrip voor je en leeft iedereen met je mee: het verzacht de pijn, maar het lost niets op. Elk gesprek herinnert enkel aan pijn en verdriet. Het verandert helemaal niets aan de situatie. Bovendien zat ik niet te wachten op medelijden. De pijn drukte ik eenvoudig weg. Ik wist niet wat ik anders kon doen.

Tijdens mijn rechtenstudie leerde ik van alles over recht, regels en wetten, maar ook het wetboek bood geen oplossing voor de gevoelens van onrecht en onmacht die ik ervoer. Ik roeide met de riemen die ik had. Ik worstelde, ik streed en ik leed. Ondertussen hield ik onbewust en onbedoeld die emotionele ballast in stand. 

De pijn die ik voelde na het overlijden van mijn vader wilde ik nooit meer meemaken. Zonder er bewust van te zijn, ging ik hard aan de slag om mijzelf en mijn familie voor deze pijn te behoeden. Hoe voorkom ik dat het mij opnieuw overkomt? Hoe bescherm ik mijzelf? Hoe bescherm ik anderen? Ik was er druk mee, in de onbewuste veronderstelling dat ik er iets aan kon doen en dat ik mij ertegen kon wapenen. Eén ding wist ik zeker: ik moest sterk zijn, onafhankelijk en altijd voorbereid op wat er zou kunnen gebeuren. 

Ondertussen maakte ik mijn studie af en werd advocaat. Wanneer je mij in die tijd had gevraagd of ik er last van had, had ik dat ontkend: ‘Leuk vind ik het niet, maar ja, het leven gaat gewoon door.’ Ik had het, op mijn manier, een plek gegeven.

Ik realiseerde mij op enig moment dat ik meer direct contact wilde met mensen en minder met dikke dossiers bezig wilde zijn. Ik miste iets fundamenteels, wat ik nu ‘vervulling’ zou noemen. Ik ging op zoek naar antwoorden, op zoek naar mezelf en volgde allerlei trainingen in binnen- en buitenland op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik verruimde mijn blik en kreeg een geheel andere kijk op het recht en het oplossen van conflicten: minder juridisch, menselijker, mooier en een stuk eenvoudiger. Zo ontdekte ik dat conflicten op te lossen zijn zonder wetboek of juridische strijd. Wat een eyeopener! Wat een enorme verademing!

Met de nieuwe inzichten ben ik allereerst mijn eigen problemen gaan oplossen. Echt oplossen, zonder ze weg te stoppen of er overheen te walsen. Zoeken, ontdekken waar de schoen wringt en mijzelf bevrijden van de last en de impact. Het gaf mij een ongekend gevoel van vrijheid en ruimte. Communiceren over datgene waar het echt over gaat. Ineens vond ik woorden die ik voorheen niet kon vinden. 

Het klopte met mijn hoofd en mijn hart. Dat wat toen het grootste conflict in mijn leven was heb ik kunnen oplossen. Ik voel me bevrijd en ervaar liefde over de dood heen. Het is rijkdom geworden. Voor dat ben ik enorm dankbaar. Dankbaar dat ik met deze ontdekking inmiddels zovelen heb kunnen helpen. Niets is voor niets.

En mijn vader? Die blijft! Altijd in mijn hart.

Liefde over de dood heen.