Twee mensen doen hun best om president van de USA te worden. Wat maakt dat je voorkeur hebt. Voel je je echt vrij in je keuze of is het meer een besluit wat je neemt? En op grond waarvan? Heb je rationele of emotionele argumenten, of een combi?
Donalds’ aanpak heeft gewerkt om stemmen te krijgen. Hij versimpelt de politiek, misschien wel het leven voor heel veel mensen. Het is duidelijk. Of je het er wel of niet mee eens bent. En mensen voelen zich gehoord. Mensen die om aandacht vragen voor hun problemen. Hun onvrede over wat dan ook.
Hillary oogt kundig, heeft een enorme staat van dienst. Je denkt dat mensen daar op stemmen. Op kennis en kunde. Maar blijkbaar ook weer niet. Kennelijk is er meer nodig om betrouwbaar over te komen.
Beiden zijn overtuigd dat zij de beste kandidaat zijn. Dat zij in staat zijn veranderingen door te voeren die kennelijk nodig zijn. Maar wat moet er precies veranderd worden? En in hoeverre heb je echte invloed?
Laten we kijken naar gevoelens van onvrede. Bizar dat we het op dit moment in de geschiedenis heel erg goed hebben, statistisch gezien. Minder oorlogen, betere gezondheid, etc etc. En toch zijn we ontevreden. En als we ontevreden zijn, dan ervaren we dat als een probleem. En als we dat als een probleem ervaren, dan moet er een oplossing komen.
Wie is er verantwoordelijk voor die gevoelens? En wie is verantwoordelijk voor de oplossing daarvan? Is dat de overheid, de president, het systeem? Of ben je dat misschien wel zelf.
Toch denken we dat het iets is wat van buiten komt. Ik ook. Ik voel me vandaag machteloos. Ben ook bang. Bang voor gedoe in de wereld. Bang dat zoveel mensen worden buitengesloten. Zolang ik dat denk, voel ik mij rot, moet ik iets doen, een stuk schrijven. Mensen vertellen hoe het zit, dat er iets moet gebeuren. Wat een onzin! Ik doe het zelf. Ik trap gewoon in mijn eigen valkuil.
Zolang ik denk, dat ik iets moet doen, zal er niet veel veranderen. Ook ik kan vechten of vluchten, wachten op betere tijden. Of meegaan in de angst en zorgen om de toekomst van anderen die van slag raken door de dalende aandelenkoersen. Het zijn allemaal emoties van anderen, waar ik mij door laat beïnvloeden. Niet gek dat het dan een warboel wordt in mijn hoofd. Dat het steeds ingewikkelder wordt en er meer ontevredenheid in mij ontstaat. Geen zin om een blog te schrijven of een nieuwsbrief, of überhaupt iets te doen. Haha. En ondertussen verandert er niets. Is het meer van hetzelfde. Lekker makkelijk. Maar het is niet wat ik wil.
Dus: CTC! (cut the crap)
Zo, dat is er uit. Ik heb gezegd en weet je, je hoeft niet te luisteren. Dit stuk niet te lezen. Het is gewoon goed zoals het is. Het is wat ik wilde zeggen.
En heb je dit stuk wel gelezen, dank je wel! En als ik op mijn beurt naar jou kan luisteren. Ik doe het graag. Je kunt je reactie achterlaten hieronder. Voel je vrij.