De onverwachte gebeurtenissen in je leven kunnen je veel geluk geven. Dat ervaren we als goed. We willen allemaal gelukkig zijn toch? Maar gebeurtenissen kunnen je ook onzeker maken.
Neem bijvoorbeeld de uitslag van de verkiezingen. De realiteit begrijpen we wel. Er worden verkiezingen gehouden en de meeste stemmen gelden. En voor sommigen is het onverwachts. We vragen ons af wat we gemist hebben. Wat hebben we niet gezien, waardoor dit kon gebeuren? Eerlijk gezegd vind ik dat erg interessant. Sommige dingen spreken we kennelijk niet uit, maar die zijn er wel en die doen er toe.
Wanneer we ontevreden zijn, dan hebben we geen vrede met hoe het is. Het doorkruist de behoefte aan geluk, aan veiligheid en zekerheid. De vraag is wie die behoefte moet of kan vervullen?
Natuurlijk kunnen we wijzen naar de politiek en de overheid. En de overheid wijst naar de burgers. Het lost alleen niets op. De onvrede blijft en neemt zelfs toe. Terwijl we het statisch gezien erg goed hebben.
Ik weet niet hoe dat bij jou is, maar dat wat groot is en buiten mijn invloedssfeer ligt dat kan ik niet veranderen. Ook al zou ik willen. Het gaat niet en dat hoeft ook niet. Maar als niets-doen geen optie is, wat zou je dan kunnen doen wat bijdraagt aan jouw eigen geluk en dat van anderen?
Hand in eigen boezem steken.
Laten we kijken naar de behoefte aan veiligheid en zekerheid. Wanneer de overheid denkt dat de burgers zich niet veilig voelen dan willen zij dat oplossen. Meer geld naar defensie, meer wet en regelgeving, meer controle, meer beperkingen, meer betutteling. De bedoelingen zijn goed, maar het werkt veelal averechts, helaas.
De burger voelt zich niet veilig en is onzeker. De overheid moet iets doen, maar wat? De overheid doet haar best, maar het lukt niet. De burger is ontevreden en voelt zich niet gehoord of gezien. En ondertussen denkt de burger: ik stem anders. Die ander begrijpt mij. De realiteit is dat dat misschien zo lijkt, maar de meest waarschijnlijke toekomst is dat er niet veel verandert. Misschien weer nieuwe regels ed.
Wat ik probeer te zeggen is dat het vicieus is, vechten tegen windmolens. We proberen een gevoelsprobleem op te lossen, maar lost het zich op? Misschien denk je dat, maar is het ook waar?
Gevoel is persoonlijk, altijd! Mijn gevoel is echt alleen van mij. En als ik daar verantwoordelijkheid voor neem, dan hoef ik niet te wachten of de overheid voor mijn veiligheid gaat zorgen. Iets wat niet kan, sinds de geschiedenis van de mens is er geen dag vrede geweest op aarde. En vrede is voor mij meer dan alleen de afwezigheid van een oorlog. Ik maak mij geen illusie.
Maar vrede is wel wat ik wil. Het voelt namelijk goed.
Het doet mij denken aan Amsterdam. Vroeger ging ik naar Amsterdam en dan was ik gewoonweg bang. Grote stad, veel gedoe, veel gevaar, etc. Ik had er een beeld van. Als ik dan in de tram zat, dan was ik op mijn hoede voor al dat gevaar. Waar is mijn tas, wie zit er naast mij? Tot het moment dat ik mij bewust werd wat ik zelf deed. Dat ik de stad en alle mensen die er wonen bij voorbaat al veroordeel. Wat een stress! En ja, natuurlijk kan er iets gebeuren, natuurlijk dat kan overal. En dat gebeurt ook. Maar wat wil ik? Wil ik in die angst leven dat er iets gebeurt of niet? Ben ik echt onveilig? Kan ik mijzelf niet redden?
Er kan altijd iets onverwachts en naars gebeuren en ik weet niet wat ik dan zal doen. Ik kan dat ook niet weten. Niets is namelijk zeker. Maar ik kan wel kiezen voor het leven in ontspanning totdat er iets gebeurt.
Wanneer ik nu in Amsterdam ben en ik zit in de tram, dan kijk ik om mij heen. Ik zie de mensen die ook ergens naar toe gaan, net als ik. Ik kies er voor om hen allemaal te vertrouwen en ook mijzelf. Ik glimlach en krijg een glimlach terug, zomaar van een wildvreemde. Mijn dag is goed. Ik ben veilig en geniet. Ik ben tevreden.