Het hoort erbij en toch went het niet echt. Okay je kunt zeggen het is maar een hond. Maar voor mij is het meer dan een hond. Het is mijn hond, onze hond. Het is Benno, de Berner Sennen hond, die maar liefst 11,5 jaar is geworden. Bijzonder voor dit ras.
Ik herinner me nog de smee
kbedes van de kinderen. Zij wilden zo graag een Berner Sennen. Ik waarschuwde nog dat het geen sterk ras is. Dat de hond waarschijnlijk niet zo oud zou worden. Maar al die waarschuwingen hielpen niet. “Beter een kort en goed leven bij ons, dan geen leven bij ons”. Logisch toch?!
Dus onze derde hond werd een Berner Sennen. Een hond is trouw, altijd vriendelijk, beschermt, blij dat hij je ziet, elke dag weer. In feite herinnert hij mij dagelijks aan de onvoorwaardelijke liefde. En dan is het niet gek dat wanneer je afscheid moet nemen, dat juist dat zo’n pijn doet. Het hoort bij het leven. Het is gewoon gewoon. Toch voelt het als een buitengewoon gemis. Alsof je de liefde kwijt bent. Niets is wat het lijkt!
Samen met elkaar delen we het verdriet. Het mag, we hoeven het niet te verbergen en we schamen er ons ook niet voor. Ook dat is liefde. En het mooie is dat wanneer dat er ook gewoon mag zijn, dan verdwijnt de pijn, het verdriet. Dan voelen we ons verbonden. Wat er overblijft zijn dierbare herinneringen.
Onze vierde hond, Perro, is inmiddels 1,5 jaar. Hij heeft op zijn manier waardig afscheid genomen. Volgens mij verstaan honden elkaar. Hij pakt het stokje over. Is nu de baas op het erf. Het leven gaat door. En zo hoort het ook. Vrede met de dood is liefde voor het leven.
