Ik mag niets zeggen
Tenminste dat dacht ik. Mijn dochter is deze zomer getrouwd.
Ik zou graag iets zeggen op de trouwdag en stelde dat voor aan mijn dochter.
"Nee mam dat hoeft niet, papa spreekt al en er zijn genoeg andere sprekers"
Natuurlijk is dat ok. Het gaat niet om mij. Toch knaagde er iets. Stiekem voelde ik me afgewezen. Een paar weken voor het huwelijk bracht ik het nog een keer ter sprake aan de keukentafel.
"Zou je het niet leuk vinden, dat ik...."
"Je mag echt wel iets zeggen hoor. Wil je dat?"
Ik knikte en had geen idee wat ik zou zeggen met al die toespraken van anderen. Daar valt weinig aan toe te voegen.
"Doe het maar bij het diner, dan breng je een toast uit. Niet te lang hoor."
Trouwen en rouwen
Ik knikte en daarna barstte ik in tranen uit. Hoezo tranen??? Ik begreep het niet. Het waren geen tranen van vreugde maar van verdriet.
Hoezo? Er is niets om verdrietig over te zijn.
"Mam, als je de hele tijd huilt, dan duurt het echt te lang, en je zegt niets. Weet je het zeker?"
Ik knikte en ging op zoek naar dat wat me in de weg zat. Langzaam werd het helder. Het verdriet was duidelijk oud zeer dat zomaar oppopte die dag aan onze keukentafel.
Oud zeer
Toen mijn vader overleed waren we allemaal met stomheid geslagen. Tijdens de begrafenis luisterden we naar muziek en een vriend zei een woord van dank. Verder werd er niet gesproken. Ik heb niets gezegd. Ik zou ook niet weten wat te zeggen. Er waren geen woorden. Toch vond ik dat ik iets had moeten zeggen.
Tijdens de begrafenis van mijn zusje twee jaar later heb ik ook niets gezegd. Hoe kun je niets zeggen, wanneer je maar één kans hebt?
En zo zijn er meer voorbeelden die de revue passeerden. Het werd helder. Ik mag niets zeggen, ik kan niets zeggen, ik weet niet wat ik moet zeggen. Stiekem hoorde ik ook de stem van mijn moeder: hou jij je mond maar.
Iets zeggen is niet goed, niets zeggen is niet goed..... alle wegen leiden naar hetzelfde oordeel over mezelf. Alsof ik niet goed genoeg ben, als ik het niet weet, als ik niets zeg, als ik wel iets zeg.
Mijn verdriet maakte plaats voor opluchting. Het viel op zijn plek. Ik deelde het mijn dochter en droogde mijn tranen. Wat een onzin, maar ja, je snapt het pas als je het door hebt:) Het maakte de weg vrij. Ik zou iets gaan zeggen en ik had geen idee wat.
Inmiddels heb ik geleerd om te vertrouwen op mijn hart. Om in het moment te durven zijn en authentiek te zeggen wat er te zeggen is. En dat deed ik. Het klopte. Zonder tranen:)
Ik ben blij dat ik dit moment niet voorbij heb laten gaan.
En mijn dochter?
Zij speechte na mij:
"Jullie denken zeker dat ik het bruidsboeket over mijn schouder gooi? Mooi niet. Ik geef het aan iemand die mijn hele leven mijn rolmodel is geweest. Mijn moeder."
Tja, toen kwamen de tranen weer. Niet meer van verdriet, maar van liefde en grote dankbaarheid.
Ik ben benieuwd of je je herkent in mijn verhaal. De momenten in je leven dat je iets wilt zeggen, maar het idee hebt dat je niets mag of kunt zeggen. Laat het me graag weten.
