De man zit huilend tegenover mij. “Ik begrijp niet waar al die tranen vandaan komen.” Hij voelt zich duidelijk ongemakkelijk. Het gebeurt vaker. Ik vind dat niet erg. Tranen zijn er niet voor niets. Hij vertelt over zijn dochter die hij nu al een paar jaar niet meer heeft gezien. En daardoor ook zijn kleinkinderen niet. “Ik weet niet wat ik moet doen! Ik krijg signalen van school dat het met één van mijn kleinkinderen niet goed gaat. Wat moet ik?”
Het is heel herkenbaar. Je voelt de onmacht. Je ziet het verdriet. Ik vraag hem wat er is gebeurd. Hortend en stotend komt het hele verhaal eruit. “Ik heb geen grip op haar. Ik kan haar niet bereiken. Zij luistert niet. Dit is al de zoveelste relatie die zij heeft. Het gaat niet goed. Hij beschrijft de huidige partner van zijn dochter. “Hij is alles wat ik niet ben. Ik ben pacifist. Maar ik weet zeker dat hij dat niet is. Hij is militair geweest en erg autoritair in zijn gedrag. Verschrikkelijk! En mijn dochter heeft geen enkele ruggengraat. Zij laat zich helemaal door hem inpalmen.”
We gaan terug naar het moment dat het tussen hen escaleerde. De ruzie bij haar thuis. Zijn dochter had gezegd: “Jullie zien helemaal niet wat hij allemaal doet. Jullie komen alleen maar wanneer hij er niet is”
“Verbijsterd was ik. Ik wist niet wat ik hoorde. Dat komt niet van mijn dochter maar duidelijk van hem. Ik ben zo boos! Dit is absoluut niet wat ik wil. Hij komt tussen mij en mijn dochter. Door hem zie ik de kleinkinderen niet meer. Wat denkt hij wel!”
De boosheid komt er uit en dat is maar goed ook. Het zit duidelijk in de weg. Langzamerhand komen we bij de angel. Dat waar het echt om gaat. Zijn eigen onmacht wordt niet veroorzaakt door wat zijn dochter en haar partner doen of nalaten. Dat is hooguit de trigger. De angel is de echte oorzaak van de pijn. Gedachten en oordelen waar hij zich niet bewust van was. De kwartjes vielen.
We hebben samen gelachen: “Eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n pacifist als ik dacht te zijn”. Hij is eerlijk en authentiek. Het klopt. Ik reik hem een sleutel aan om het met zijn dochter goed te maken. Hij zegt: “Ik snap het. Ik zal haar na mijn vakantie bellen, over een maand”. Ik vraag hem waarom hij wil wachten? Het leven biedt geen zekerheid in de toekomst. Enkel kansen die je vandaag kan pakken. Het vraagt moed. Hij glimlacht en zegt dat hij de volgende dag zal bellen. Hij mailt mij daarna.
“Zaterdagochtend (na een nachtje slapen…) heb ik haar gebeld. Een kort gesprek – mijn emoties maakten uitgebreid spreken niet goed mogelijk – met een rustige en vriendelijk sprekende dochter die blij was met mijn excuses voor de wijze waarop ik hen in de laatste jaren benaderd heb. Er is weer een lijntje gelegd, nog zonder aanwijzing voor een vervolg. Er is voorlopig ruimte voor een ‘open’ vervolg.
Dank voor de duw in mijn rug die je me gaf en die deze doorbraak mogelijk maakte.”
Een conflict ontstaat als vanzelf. Elke dag, overal. De kunst is het op te lossen. Wil jij weten hoe jij daaraan kunt bijdragen? Welkom in onze TOPopleiding: de kunst van mediation & life coaching. Klik hier voor meer info.
Download het gratis ebook: “Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet!”
Chiquita
op 09 Apr 2016