Heb je de wedstrijd gezien tussen Colombia en Engeland? Af en toe dacht ik, het is net oorlog.
Emoties kunnen erg hoog oplopen. Zoals het moment dat Engeland een penalty kreeg na een overtreding van een Colombiaan in het strafschopgebied. De Colombianen waren het er duidelijk niet mee eens. Er ontstond veel gedoe en commotie. Een conflict over een beslissing van een scheidsrechter is snel geboren.
Wie heeft er gelijk? Wie is er schuldig? Wie heeft wat gedaan? En hoe los je dit allemaal op in een korte tijd?
Er wordt veel gepraat in de wedstrijd en dan druk ik mij netjes uit. Natuurlijk is het prettig dat er een videoscheidsrechter is die het voorval nog een keer kan bekijken en dan heb je het gehad.
De scheidsrechter beslist. Het is het spel en zo zijn de regels en iedere voetballer weet dat.
Tijdens de nabeschouwingen kun je er eindeloos over discussiëren. Maar heb je er iets aan om achteraf te zeggen dat de scheidsrechter het niet goed heeft gezien of niet geschikt is, omdat hij de autoriteit mist? Verandert dat iets aan het moment? Kun je daarmee iets veranderen?
In de wedstrijd heb je er niets aan. Wat regeert zijn de emoties.
Ik heb fanatiek gehockeyd en herken de frustratie en onmacht wanneer een scheidsrechter iets beslist waarmee je het niet eens bent. Ik kon ook de barricaden op gaan om dit vermeende onrecht te bestrijden. Ik dacht er niet eens over na. Het gebeurde gewoon automatisch en ik vond ook dat ik dat recht had. Ik wilde immers winnen en ik vreesde dat het op deze manier niet zou lukken. De strijd was in mijn ogen gerechtvaardigd.
En ik ken ook de rol van scheidsrechter en de bijbehorende frustraties. Je denkt dat je de juiste beslissing neemt en hoe irritant is het dan wanneer spelers of publiek menen het veel beter te hebben gezien. Natuurlijk kun je kaarten trekken. Natuurlijk kun je op je strepen staan, autoritair worden of onverschillig, maar plezieriger wordt het er niet van. Ongemerkt en onbewust vecht je dan tegen iets wat niets met de wedstrijd zelf te maken heeft.
Inmiddels weet ik beter. Met de inzichten die ik nu heb kan ik anders spelen en anders fluiten. Met veel meer plezier, meer ontspannen en met veel betere resultaten. Het ging niet vanzelf. Het is de kunst van transformatieve conflictoplossing die ik toepas. Zonder autoritair te worden of onverschillig te zijn.
En met die kunst wordt elke wedstrijd weer een uitdaging en speel of begeleid ik het spel zoals het bedoeld is. En daar word ik blij van. Het wordt er leuker door.
Iedereen heeft zijn eigen taak. Het maakt het een stuk eenvoudiger wanneer je je niet bemoeit met anderen. Wanneer het lekker loopt is dat ook niet aan de orde. Het begint pas wanneer de frustraties een rol spelen. Dan moeten anderen iets doen.
Haha, wat een bemoeizucht. Daar win je de wedstrijd niet mee. Pak je eigen taak. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens, dump het niet bij een ander, zucht, accepteer en speel de sterren van de hemel.
P.S. Binnenkort lanceer ik de online training Mentale TOPsport. Voor jong en oud, spelers, trainers, coaches, begeleiders, publiek… mensen die willen winnen met veel plezier! Houd de mail in de gaten!
