Het streven naar perfectie is om moedeloos van te worden. Wat is perfect? Wie bepaalt dat? We maken allemaal fouten dus het is niet zo erg. Heb je wel eens een keer iets gedaan waardoor een ander boos werd? Teleurgesteld is? Join the club. Het is gewoon normaal.
Zo voelt het misschien niet, maar laten we eens een simpel voorbeeld nemen. Wanneer jij tegen mij zegt dat je een afspraak bent vergeten dan vind ik dat gewoon menselijk. Herkenbaar ook. Is het een afspraak die je hebt gemaakt met mij, dan baal ik waarschijnlijk, maar ook daar kan ik begrip voor hebben. Het kan ons allemaal gebeuren. Vergeet ik zelf een afspraak dan is het van andere orde. Dan denk ik niet meer in menselijkheid, dan denk ik dat is erg stom. Het had niet mogen gebeuren.
Ik herinner me een situatie toen ik nog als advocaat werkte. In een echtscheidingskwestie was ik de advocaat van mevrouw. Op een dag werd ik gebeld door haar man. Hij zei: “Ik zit hier in de Rechtbank Dordrecht en er is niemand.” Ik schrok me dood. In een vlaag van helderheid zei ik tegen hem: “Maar meneer, u moet niet in Dordrecht zijn, maar in Rotterdam!” Hij zei; “Maar wat doet u dan nog op kantoor?”
Daar had hij een punt, ik was de zaak straal vergeten. Ik stamelde: “Ga maar gauw naar Rotterdam, ik bel de rechtbank dat we onderweg zijn.” De bode die ik belde zei: “Mevrouw doet u maar rustig aan, we lopen uit.” Ik pakte mijn dossier en reed zo snel als ik kon naar Rotterdam, waar mijn cliënte geduldig zat te wachten.
Duizend excuses en 10 minuten later waren we aan de beurt. De rechters verontschuldigden zich dat de behandeling van de zaken die ochtend zo uit liep. Ik zei: “Geen enkel punt.” En slaakte een zucht van verlichting. Door het oog van de naald. Ik schaamde mij dood. Voor een rechtbank kom je niet te laat. Te gênant voor woorden. En toch? Het is menselijk om iets te vergeten.
Voor een ander begrijp ik dat heel goed, voor mijzelf moet ik een hobbel nemen. Mijzelf vergeven voor iets wat ik heel slecht vind. Maar door dat te doen voel ik mij vrij. En tegelijkertijd heb ik meer compassie met mensen die iets vergeten. Niet om er een gewoonte van te maken, wel om eenvoudigweg begrip te hebben.
In mijn werk als mediator helpt mij dit enorm. Mensen doen dingen die ik kan verafschuwen en veroordelen. Maar achter elk gedrag dat ik zie, zie ik ook een mens, net als ik.
