De Olympische Spelen in Korea zijn nog in volle gang. De ringen visualiseren de verbondenheid van de vijf werelddelen en het samenkomen van sporters uit alle landen van de wereld. Het is een symbool van eenheid en de sportiviteit onder gelijke omstandigheden voor alle continenten.
Alleen het symbool is onvoldoende voor het ervaren en beleven van de verbinding. Net zo min zijn trouwringen garanties voor trouw. Het zijn twee verschillende dingen. Toch vind ik het mooi. Elke keer weer is het denk ik ook nodig ons te herinneren aan die gedachte.
De medailles die je kunt winnen tijdens de wedstrijden is een enorme beloning voor jarenlange inzet en discipline. Je moet wel van je sport houden om dat doel te willen bereiken. Het is de weg naar het resultaat die het verschil maakt.
In het dagelijkse leven zie ik de strijd tussen mensen. Problemen kunnen eenvoudig ontstaan wanneer je een verschil van mening hebt bijvoorbeeld over de regels van het spel of over de afspraken die zijn gemaakt. Of eenvoudigweg omdat je buiten de groep valt en niet mee mag doen. Dan is de verbinding ver te zoeken. Dan is het eenvoudig om zo maar en onbewust in een strijd te belanden. Een andere dan de sportieve wedstrijd.
Soms duurt de strijd maar even en is het zo opgelost. Maar het kan ook jaren duren. Het kan zelfs van de ene generatie overgaan op de volgende. De kosten zijn gigantisch en er is geen enkele medaille te winnen. Ook dat vraagt veel van de betrokkenen. Veel energie en doorzettingsvermogen om dit in stand te houden. Veelal onbewust.
Uiteindelijk wint er niemand en is niemand echt tevreden. Want ook al win je de strijd, wat win je wanneer de groep die het vandaag voor het zeggen heeft, er morgen uit ligt. Wanneer de relatie verziekt is, dan is er geen lol meer aan het hele spel. Dan is er niets meer te winnen, dan is de verbinding ver te zoeken.
Het is menselijk om de oorzaak van de problemen en dus ook de oplossing buiten je zelf te zoeken. Gewoon menselijk gedrag. We gedragen ons gewoon als mensen, omdat we dat ook zijn:) En daarmee houden we de strijd in stand. Gelukkig kan het anders. En het is een stuk eenvoudiger om daar zelf mee te beginnen dan dat je wacht op een ander.
En dat geldt ook voor mij. Ik wil graag buitengewoon zijn en prachtige resultaten behalen, maar ondertussen ben ik ook gewoon gewoon. Hoeveel trainingen ik ook geef, hoeveel zaken ik ook win. Zodra ik het gedrag (van wie dan ook) veroordeel, om wat voor reden dan ook, dan voel ik mij niet meer vrij en ook niet verbonden. Dan ligt de nadruk op de verschillen die ik zie en dan zie ik niet meer dat we in de kern gewoon hetzelfde zijn. In de TOP4You training die we de afgelopen week in Amsterdam gaven werd me dat opnieuw duidelijk. We leven in een multiculturele maatschappij. En in Amsterdam is dat helemaal goed te zien.
Een training te geven aan mensen die uit verschillende landen naar Nederland zijn gekomen en hier wonen en werken, brengt de wereld dichter bij mij. En herinnert mij er weer aan dat wat ons ook onderscheidt van elkaar in het niet valt bij dat wat we met elkaar gemeenschappelijk. En daarin vinden we elkaar altijd!! Niets is wat het lijkt. Nooit!
Gandhi zei: “Je vindt vreugde in het gevecht, in je inzet, in het afzien dat daarbij hoort, niet in de overwinning zelf”.
En ik ben het met hem eens. Dat is echte vreugde, echte vrijheid, dan voel je de eenheid. Dat is liefde, de essentie waar het allemaal om gaat. En dat is een andere strijd die we hebben te overwinnen, een strijd met ons zelf.
Mooi om daarover te mijmeren bij de Olympische Spelen.
