We denken een ander te kennen. Of we kennen de ander niet, maar vinden er wel wat van. Onbekend maakt onbemind. Je kent het niet, je weet niet wat er allemaal speelt, maar op de één of andere manier drukken we er toch een stempel op. Het lijkt er op dat we het weten. We hebben een beeld van een Marokkaan. We hebben een beeld van mensen uit Syrië over Islamieten, Katholieken, Obama, Willem Alexander, Poetin, partners, ouders, kinderen, collega’s. Het zijn allemaal beelden. Een beeld waaruit we concluderen de ander te kennen. Je denkt te weten hoe het zit, hoe mensen zijn, hoe zij doen. Het is slechts een beeld, een fractie van het geheel. Niets mis, maar het bepaalt wel hoe je je gedraagt.
Zie je de ander als een bedreiging? Dan gedraag je je daar ook naar. Het is gewoon heel menselijk. Een natuurlijke impuls. Maar is de ander echt een gevaar of is het wat je denkt? Hoe voelt het?
Stel dat je de ander ziet als een welkome gast, een mens, die net als jij en ik misschien wel gewoon zijn best doet, gegeven de inzichten die hij of zij op dat moment heeft? Een mens die net als jij en ik door alle fases van het leven gaat, die gevoelens van onmacht kent, gevoelens van alleen zijn, angst en verdriet. Mensen die vechten of vluchten, maar enkel gewoon gelukkig willen zijn. Denk je niet?
En stel dat je niet bang zou zijn, wie ga jij dan zijn wanneer je iemand ontmoet die je niet kent, of die je denkt te kennen? Er is zoveel te ontdekken en te leren, van elkaar, voor elkaar, voor onszelf. Niet omdat het moet, maar omdat het mogelijk is.
“Wat er is gebeurd kun je niet veranderen. Wel wat het met je doet”. Gratis E-book download je hier.
