Op het moment dat mijn zus zwanger werd bloeiden we allemaal weer op. Mijn vader was twee jaar geleden overleden en dat had behoorlijke krassen nagelaten in ons gezin. Mijn moeder was toen 44 en bleef achter met vier dochters, de jongste net 12. Het is wat het is. Het leven gaat door en zo zijn we ook opgevoed. Niet zeuren. Er zijn altijd ergere dingen. Maar zoals gezegd was het huwelijk van mijn zus en haar zwangerschap een hoogtepunt na dit dieptepunt. We keken er allemaal naar uit. Een baby! Daar word je gewoon blij van.
Alles was gericht op de naderende bevalling. Nog twee weken te gaan. En toen was alles anders. Een hersenbloeding…
Hoe was dit mogelijk? Het kan toch niet zo erg zijn?
Mijn zus werd met spoed in de ambulance vervoert naar een academisch ziekenhuis. Met een keizersnee werd mijn neef op de wereld gezet. Kern gezond. Twee weken te vroeg geboren, maar dat deert niet. Hij was er.
Mijn zus lag in coma. De arts was zeer onder de indruk en zei dat hij niets meer kon doen…
Een voldongen feit. Twee dagen duurden een heel leven. Toen stierf zij.
We waren met stomheid geslagen.
De realiteit is onverbiddelijk. Het hoort bij het leven.
Wat mijn persoonlijke pijn was? Ik heb het onderzocht en ontdekt dat ik mij zo machteloos heb gevoeld. Dat ik terwijl zij in coma lag, naar haar keek en niets kon doen. Ik voelde mij schuldig. Waarom deed ik niets?!! Natuurlijk kan ik bedenken dat het niet mogelijk was. Toch heb ik mijzelf er onbewust om veroordeeld. Hoe slecht kun je zijn wanneer je niets doet en iets moet doen.
Inmiddels weet ik beter. En kan ik onderscheiden wat echt van mij is en wat niet. Door dit te delen, heel ik mijn eigen oude pijn. En daarmee ook die van anderen. Mijn zwager durfde daardoor ook te zeggen dat hij zo boos was op mijn zus. Wat heb je aan een kind zonder de moeder? Ik begreep hem in zijn pijn en onmacht.
Bij het huwelijk van mijn neef, waren we er allemaal. We voelden het gemis en konden daarin delen en tegelijkertijd waren we allemaal getuige van de liefde zelf. Tussen mijn neef en zijn vrouw, de liefde tussen ons allemaal. We waren nooit gescheiden en zullen het ook nooit zijn.
En ik denk oprecht dat mijn zus ergens waar dan ook glimlacht en zegt dat het goed is. Precies zoals het is.
