Er is een crisis bij de voetbalbond. Mensen moeten weg of zij gaan weg. Er is duidelijk een situatie waarmee niemand tevreden is. In de prestatiewereld van het voetbal ben je kennelijk afhankelijk van de resultaten die de trainers halen met de spelers. Op zich is dat ook wel zo prettig. Wanneer je wint, is het goed. Wanneer je verliest niet. Duidelijke taal. Maar wie is er tevreden? En is een vertrek garantie voor betere resultaten?
Voetbal is een belangrijke sport voor ons land. Heel veel mensen genieten daarvan, door het te doen, door er naar te kijken, door erbij betrokken te zijn. Het publiek wil graag dat hun team wint. En zeker het Nederlands Elftal. Dan is het ons team. Wanneer wij verliezen, dan voelt het niet goed. Daar zitten we niet op te wachten. Het is de bedoeling dat we winnen. Tenslotte worden we daar heel erg blij en gelukkig van. Een verlies levert ergernis op en frustratie. En wanneer we steeds verliezen dan wordt de frustratie groter en groter. En daarmee de druk op bestuurders, trainers, coaches, spelers.
Het is normaal menselijk en gemakkelijk om met je vinger te wijzen, naar spelers, trainers, coaches, bestuurders. En als je maar genoeg wijst, dan vertrekken mensen van zelf. De druk wordt te groot. Het hoort er bij denken we. Dan gaat het vast beter. Je zet iemand gewoon buitenspel. Buiten het spel….
Voelt het goed? Was het daar om te doen? Is dat wat de essentie is van het spel?
Op een crisis zit niemand te wachten. Dat doorkruist het plezier van het spel. Niet omdat we verliezen. Dat kan gebeuren. Maar gewoon omdat we niet goed tegen verliezen kunnen. Niet tegen de kritiek van de media, spelers, collega’s, niet tegen de tsunami van negativiteit.
Voetballers zijn gewoon mensen. Mensen met gevoel. En gevoelens zijn altijd persoonlijk. Het zou mooi zijn wanneer we dat begrijpen en onze persoonlijke onvrede niet meer bij een ander dumpen. Bij wie dan ook. Zelfs spelers leren we op deze wijze dat het verliezen van de wedstrijd niet aan hen ligt, maar aan de trainer of de coach.
De spelers spelen hun spel, de uitslag is de uitslag. En als wij begrijpen dat dat is wat het is, dan wordt het een stuk eenvoudiger. Dan kunnen we opnieuw beginnen aan de volgende wedstrijd. Zonder irritatie of frustratie. Dan spelen we weer het spel. Samen. We roeien met de riemen die we hebben, niet tegen de stroom op, maar met de stroom mee. In de eenvoud van dat spel is alles mogelijk. Niet tegen elkaar, maar met elkaar.
Herken jij dit? Een crisis in je eigen leven, je sportclub of organisatie? Hoe pak jij dat aan? Ik ben benieuwd. Laat graag een reactie achter.
Meer weten over het oplossen van een crisis? Schrijf je in voor de (gratis) webinar op 7 september. Herontdek de echte winst van het spel!
