Hij was nog maar een paar maanden oud toen hij met zijn familie moesten vluchten voor de oorlog in hun land. Hij kan het zich niet herinneren. En er werd ook niet over gesproken. Het was niet de enige vlucht.
Hij vertelt: “Ik was zeven jaar en ik zie mijn ouders op een dag al onze spullen weggeven. Ik begreep dat niet. Waarom doen zij dat?
Het waren mooie spullen. Dingen die ik wel zou willen houden, voor later. Pannen en potten, gereedschap, speelgoed. Waarom moest dat weg?
En dan tot overmaat van ramp wordt ik ‘s nachts uit mijn bed gehaald, samen met mijn broertjes en zusjes. Midden in de nacht. Dat deden we nooit! Niemand die aan mij heeft verteld wat we gingen doen. We werden in de auto gezet en zo reden we naar Nederland en belandden in een AZC. Ik was bang. En ik hield mij stil. Over sommige dingen praat je niet.“
De pijn is zichtbaar. Ik vraag of hij het anders wil. Van dit pijnlijke gevoel af wil.
Hij wil dat en zegt: “Ik merk dat ik dit steeds tegen kom in mijn leven. Dat gevoel van onveiligheid. En ik heb uiteraard alle begrip voor mijn ouders dat zij gevlucht zijn. Maar toch speelt er altijd iets onderhuids waar ik geen vinger achter kan krijgen. Een boosheid die ik niet begrijp”
Misschien herken je je in dit verhaal. Misschien in een heel andere context? Heb je ook wel eens gedacht: Wat is hier aan de hand? Waarom begrijp ik dit niet? Hoezo voelt dit niet goed? Ik mag toch blij zijn dat ik hier woon bij mijn ouders? Niemand die mij heeft gevraagd of ik het goed vind om te verhuizen?
Allemaal persoonlijke gedachten. Gedachten die allemaal een gemeenschappelijke kern hebben. Er gebeurt iets wat niet goed voelt. De realiteit begrijpen we wel, maar dat gevoel dat blijft zeuren, zichtbaar of onzichtbaar, dat is lastig. We leren niet hoe we dat moeten oplossen, terwijl dat wel kan. Het is niet helder waar het echt over gaat.
Toen ik doorvroeg vertelde hij mij: “Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik eigenlijk ontzettend boos en verdrietig was toen wij midden in de nacht vertrokken en ik mij besefte dat ik mijn vriendjes en vriendinnetjes niet meer terug zou zien. Die boosheid herken ik in tal van situaties. Onbewust heb ik mijn ouders dit tot op de dag van vandaag verweten. Ik dacht dat ik zo open was naar ze…..”
Toen de angel er uit was viel het kwartje. Wanneer je een probleem transformeert in de kern, dan gaat als het ware het licht weer aan. Je begrijpt het. Alles valt op zijn plek.
Een ongelofelijk voorrecht om daar getuige van te zijn. En zo te kunnen bijdragen aan heling van dit oude zeer. In zijn verhaal herken ik mijzelf en voel mij grenzeloos verbonden.
Verschillend? Laat me niet lachen.
Niets is wat het lijkt!
