Overal zijn conflicten. Het is heel normaal. Toch ervaren we het niet als normaal wanneer het in jouw gezin gebeurt. Vaak lijkt het alsof jij de enige bent die het overkomt. Dat jouw kinderen……. En natuurlijk kunnen we het allemaal wegredeneren. Alsof het niet zo erg is. Er zijn altijd ergere dingen. Maar daarmee los je het probleem niet op. Op de één of andere manier zeurt het toch door. Onbedoeld en onbewust houd je het in stand en kun je in een machtsstrijd komen met je kind.
“Maak nou je huiswerk! Als je het nu goed plant, dan kun je ook nog sporten. Waarom altijd op het laatste moment? Als je geen goede cijfers haalt, dan moet je van school.”
Ouders voelen zich vaak machteloos. Herken je dat? Je kunt je kind niet bereiken. School vraagt veel, de maatschappij. Je moet wel. Ouders willen graag dat hun kinderen gelukkig zijn. Dat zij leuke vrienden hebben. Goed presteren op school. Erbij horen. We zeggen het vaak: “als mijn kind gelukkig is dan ben ik het ook”. Het klinkt zo logisch en het is ook zo menselijk om dat te denken. Toch zit er een addertje onder het gras. Je maakt jouw geluk afhankelijk van het geluk van je kinderen en zo ook van hun prestaties. Ook leerkrachten doen dat. Onbedoeld en onbewust. En zo ervaren we stress wanneer de prestaties achterwege blijven. Je kind nog meer achter de broek zitten helpt niet. Maar onverschillig toekijken is geen optie. Iedereen wil presteren, iedereen wil het goed doen. Maar wat is goed? Wanneer is het goed genoeg?
Dat zijn de vragen die aan de orde kwamen tijdens de interactieve lezing die ik gaf voor ouders van leerlingen van het Carolus Clusius College in Zwolle. Vragen waar we niet elke dag bij stilstaan. We nemen dingen voor waar aan. Het hoort zo. En zo wordt de stress opgevoerd. Je belandt in een patroon en je weet niet hoe je het moet doorbreken.
Wanneer wij als ouders authentiek durven te zijn over onze gevoelens, onze eigen angsten en zorgen en dat durven te delen, dan verandert er iets. Dan stopt de strijd. Dan maken we onze kinderen niet meer verantwoordelijk voor onze eigen frustraties en gevoelens van machteloosheid. Dan ben je in staat helder te communiceren en de onderliggende issues te transformeren naar vrijheid, naar contact. Uiteindelijk is het daar om te doen. Dat maakt de weg vrij. Dan ga je ervaren dat je goed bent precies zoals je bent. In die ruimte ontmoet je je kind weer, dan is alles weer bespreekbaar. Zonder strijd. Een voorrecht om dat aan te kunnen reiken aan meer dan perfecte ouders, die willen leren, omdat het belangrijkste in hun leven de relatie met hun kinderen is. Mooi werk!
“Gisteren een prachtige thema-avond op het CCC gehad: ‘Help! Ik wil de perfecte ouder zijn.’ Chiquita nam meer dan 100 ouders mee in het anders kijken naar onze pubers waardoor we weer in contact met ze komen. Het kan écht! Het begint met het besef dat ‘niets is wat het lijkt’. We interpreteren feiten en dat zegt wat over ons als ouders. Als je begrijpt wat dát met je doet, dan kun je de stap maken naar je kind. En dan kom je toch aardig in de buurt van ‘de perfecte ouder’………”
