Onlangs was ik betrokken bij een team waar irritatie was ontstaan met de leiding. Geen idee wat er speelde maar in het gesprek leek het duidelijk.
“Natuurlijk is het prachtig dat we een computersysteem hebben, maar het moet wel werken!”
“We hebben het al zo vaak aangekaart, maar er wordt niet naar ons geluisterd!”
“Een extra licentie zodat het wel werkt, kost maar een paar honderd euro. Ik begrijp werkelijk niet waarom de directie dat niet doet!”
Ogenschijnlijk had iedereen dezelfde issue over het recentelijk aangeschafte computersysteem. Sommigen gaven aan dat de motivatie voor het werk aan het verdwijnen was. Energie om dingen echt op te pakken was er niet meer. De vinger werd gewezen naar de directie die vervolgens niets deed, omdat er geen geld was. Er moest nu eenmaal bezuinigd worden.
Lose-lose. Niemand die hier wint.
Eerlijk gezegd begrijp ik de frustratie maar al te goed. Prima zo’n systeem, maar het moet wel werken. De verleiding is bij mij groot om een advies te geven, om de directie duidelijk te maken dat je zo niet kunt werken en dat ze echt iets moesten doen.
Uit ervaring weet ik ook dat het niet helpt. Het gaat nooit over datgene waarvan je denkt dat het daar over gaat.
Met de groep gingen we aan de slag. En het was bijzonder te merken dat iedereen een eigen versie had, een eigen issue over het ogenschijnlijk gemeenschappelijke probleem.
Toen het helder was en ieder voor zich de angel er uit had gehaald, ontstond er als vanzelf ruimte en een nieuwe saamhorigheid. De boosheid was verdwenen en had plaatsgemaakt voor begrip. Voor ideeën, om samen met de directie naar oplossingen te kijken, om elkaar te helpen en knelpunten op te lossen.
Jan Terlouw schreef ooit in een bundel een mooi gedicht over hoe een groep werkt en kijkt. Hij zei: “De groep is blind”.
En zo heb ik het ook ervaren. De groep in zijn geheel lijkt één beeld te hebben, één waarheid. Alleen blijkt bij ieder individu iets anders te spelen. Ieder individu heeft een eigen kijk op het geheel.
Wat een verademing en hoe gaaf om dit inzichtelijk te kunnen maken voor ieder individu en daarmee de hele groep.
“Jeetje, ik wist niet dat dat bij jou speelde.”
“Zo had ik het niet bedacht”
Wanneer de angel er uit is ontstaan er als vanzelf openingen voor echte oplossingen. In plaats van een strijd die niemand wint en bakken vol energie kost, wint iedereen.
En iedereen kan dit verschil maken.
Wie heeft het lef om op te staan en te delen wat er echt speelt?
Dit is het gedicht van Jan Terlouw dat mij inspireerde voor dit blog. Ik deel het graag met je en hoop dat het ook jou inspireert om niet alles voor waar aan te nemen, ook al lijkt iedereen het met elkaar eens te zijn.
“Hoe eenzaam kun je zijn, te midden van de velen
Wie het groepsdenken verlaat is snel alleen en gaat
Een weg die anderen niet met hem delen.
Een collectief doet dingen die een mens alleen verfoeilijk vindt.
De groep is blind.
De groep beweegt zich voorwaarts, maar vraagt niet waarom.
Een collectief is zich de dingen niet bewust.
Maar ze gebeuren wel.
En o zo snel
Is ’t collectief geweten van de groep gesust.”
