De nieuwe fractievoorzitter zat tegenover mij. Hij vertelde over zijn werk in de gemeenteraad.
“Het is mooi om te doen en een bijdrage te leveren aan wat er speelt in onze gemeente en wat we belangrijk vinden.”
Maar toch. Het was niet de reden van zijn bezoek. Ik vroeg hem wat er speelde.
“Ik ben de nieuwe fractievoorzitter van de partij. De vorige fractievoorzitter wil het echter nog steeds bepalen. Op alle fronten. Zij geeft geen enkele ruimte. Zoals zij het neerlegt moet het gebeuren. Zij heeft geen enkel respect voor anderen en de wijze waarop wij met elkaar om moeten gaan. En al helemaal niet voor mij. Zij acteert nog steeds alsof zij de fractievoorzitter is.
Hij zucht en vervolgt:
“Wat wij doen is nooit goed. Zij provoceert en heeft de onhebbelijke gewoonte om je af te branden waar iedereen bij is. Ik word er gek van. Het is nooit goed genoeg. Ik wil gewoon zakelijk en inhoudelijk met haar communiceren. Maar zij vat alles op als een persoonlijke aanval.
Zo wilde ik het inhoudelijk hebben over de wijze van besluitvorming tijdens de raadsvergadering. Daar zijn regels voor, maar die lapt zij gewoon aan haar laars, toen er onlangs iemand benoemd moest worden. Ik had er genoeg van en sprak haar daarop aan, tijdens de vergadering. Dat viel helemaal verkeerd. Zij zei: ‘Hoe durf je dat te doen. Je maakt mij belachelijk’. Sindsdien is het een koude oorlog tussen ons en proberen we elkaar zo veel mogelijk te vermijden. . Ik weet niet meer hoe ik met haar kan samenwerken.”
Conflicten ontstaan snel en heel eenvoudig. Tussen de verschillende politieke partijen, maar ook binnen de verschillende fracties. Het is gewoon normaal menselijk gedrag. Je hoeft er niet veel voor te doen om normaal te doen. In feite is alles wat je doet normaal en menselijk. Of je nu lid bent van een politieke partij of niet, het is irrelevant. Het is wat het is en het is gewoon gewoon.
Je kunt elkaar er op afrekenen. Al dan niet en plein public. Wat overigens ook weer gewoon gewoon is. Maar je kunt ook stoppen met de strijd. Dat vraagt lef. Tenslotte voel je je soms behoorlijk aangevallen en bedreigd. Dan heb je gevoelsmatig alle redenen om terug te slaan, al dan niet met woorden. Het lost alleen niets op. Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.
Maar wat kun je doen, wanneer je alles hebt geprobeerd?
Het is geen kunst om ruzie te maken, en ook geen kunst om het in stand te houden. De kunst is om het te (leren) op te lossen. Stil te staan bij je eigen menselijkheid. Je eigen oordelen en gedrag. En daarvoor je verantwoordelijkheid te durven nemen. Dat vraagt iets van je. Eenvoudiger is het om de “schuld” van je probleem bij een ander te leggen.
Tijdens het gesprek werd helder waar het echt over ging. Het kwartje viel. De fractievoorzitter begreep zijn eigen aandeel in de ontstane impasse. Door dit inzicht kon hij zelf de stap nemen om het echt en naar beider tevredenheid op te lossen.
Dat vind ik buitengewoon. Er is weer tijd, ruimte en volop energie om het algemene belang te dienen. Wat heb ik toch een heerlijk vak!
TIP: Muren of bruggen bouwen? Gratis en online (live) webinar 9 februari om 20.00 uur. Van standpunten naar belangen en ongekende mogelijkheden om geschillen in de kern op te lossen, voor vrijheid en verbinding.
Direct inschrijven klik hier.
