Ik houd mezelf graag voor dat ik een teamplayer ben. Heerlijk om met anderen samen iets te ondernemen, zaken te doen, te sporten, dansen of feest te vieren. En toch, als ik heel eerlijk ben dan ben ik dat ook vele keren niet. Dan denk ik wel samen te willen, maar op de één of andere manier zit er iets tussen. Ik haak af. Ik doe niet meer mee, of ik doe alsof ik mee doe, maar niet echt. Ik presteer niet optimaal. Herken je dat? Voor mij een teken dat er van alles onderhuids speelt. Ik voel dat. Ik merk dat er energie weglekt. Ik voel me niet meer zo samen en in team als ik zou willen. Gelukkig weet ik hoe ik dat kan oplossen op een manier die werkt voor mijzelf en anderen.
Het is een menselijk mechanisme dat ik overal tegenkom. Of het nu in de sport is of in ondernemingen of gewoon thuis. Het speelt overal. Wanneer het goed loopt en het stroomt is er niets aan de hand. Dan heb je het gevoel te winnen. Dan doe je het ook samen. Als het niet stroomt dan is het interessant om te ontdekken waar dat echt aan ligt en dat op te lossen. Dat is zoveel eenvoudiger dan te wachten tot een ander het doet.
Vaak maken we ons geluk en onze prestaties afhankelijk van anderen. De baas moet nu eerst maar eens duidelijk zijn. De teamleider reageert niet op je mail en jouw ideeën. De coach is te soft en durft spelers niet echt de waarheid te zeggen. Allemaal redenen om zelf ook niets meer te doen. Daarmee ontkracht je jezelf maar ook je team. Niet bewust, maar het gebeurt wel. Afhaken, weggaan, stoppen. Het ligt voor de hand.
Zo was ik coach van een dameshockeyteam. Zij wilden heel graag kampioen worden. Hockeyen kunnen zij wel, maar voor mij een leuke uitdaging om te ontdekken waar zij hun kracht en effectiviteit verliezen. Daar is zoveel te winnen.
Om een voorbeeld te noemen. Ik zag dat Saskia het werk alleen ging doen in het veld. Zij speelt erg goed, is enorm technisch. Het lijkt dan zo voor de hand te liggen om het even alleen te doen. Dan lijkt het alsof je snel resultaat hebt. En anderen komt het misschien ook wel erg goed uit . Zij kan het nu eenmaal beter, lijkt het. Toch werkt dat niet voor het team en ook niet voor de resultaten die je samen wilt bereiken. Marieke beklaagde zich: “Waarom zou ik meelopen? Zij geeft de bal toch niet af.” En Saskia verzuchtte: “Ik moet wel, want zij mist de bal steeds en dan verliezen we.” Een lose-lose situatie.
Mijn eerste natuurlijke reactie in zo’n situatie zou vroeger zijn: Niet zeuren, samen spelen. Inmiddels heb ik geleerd dat dat totaal geen effect heeft. Wat wel werkt is inzicht. En dat oordeelloos aan te kunnen reiken. Dat maakt verschil. Zo vroeg ik Saskia of zij van mening was dat Marieke beter ging presteren wanneer zij niet wordt aangespeeld. Zou dat haar zelfvertrouwen ten goede komen? Wat doet dat met het team? Worden we daardoor sterker of zwakker? En wat doet het met jou wanneer je vastloopt op een tegenstander omdat je denkt dat je de bal niet kwijt kunt?
Langzamerhand viel het kwartje bij Saskia. Zij begreep het en ging de bal weer afspelen. Marieke won in vertrouwen en ging beter spelen. Samen spelen, samen winnen is zoveel leuker, dan in je eentje. Dubbel gaaf om dat jaar kampioen te worden. Het zijn de details die het verschil maken. En stap voor stap groei je en ontwikkel je jezelf en het team. Dat is win-win!
Wil jij ook van jouw team, afdeling, maatschap een winnend team maken? Op maandag 20 juni geef ik een gratis webinar en vertel ik je van alles over onze nieuwe inspirerende TEAM Spirit training.
