Marco, de nieuwe directeur kwam orde op zaken stellen. Een jonge man vol energie en ambities. Hij was duidelijk de baas. Het personeel zag het met lede ogen aan. Grote stappen, snel thuis. Er was niets tegen te doen. Rob was duidelijk ontevreden met de situatie. Hij werkte er ruim 20 jaar. Kende het bedrijf als zijn broekzak. De hele situatie vrat aan hem. Hij kreeg klachten en meldde zich ziek, tot groot ongenoegen van Marco.
Marco vond dat Rob maar het veld moest ruimen. Met hem viel niet meer samen te werken. Rob verzette zich hevig. “Waar haalt hij het lef vandaan!”
Ogenschijnlijk leek er niets meer mogelijk. Twee mensen die niet meer door één deur kunnen, die moeten maar afscheid nemen van elkaar. In zo’n situatie wint het bedrijf vaak. Het collectieve belang is groter dan het individuele belang. Maar voelt het goed? Wat win je? Wat is de impact daarvan op de rest van het personeel? Zou het de onderlinge sfeer verbeteren? Wat doet het met de positie van Marco? Wil je personeel dat je als makke schapen volgt, of wil je een krachtig team waarmee je lekker kan samenwerken?
En hoe is het voor Rob? Zou hij tevreden zijn met een ontslag en een afkoopsom zo vlak voor zijn pensioen na meer dan 20 jaar dienstverband?
Ik hield het hen beiden voor en was blij dat Marco en Rob aangaven, dat zij wel een oplossing wilden waar zij beiden echt tevreden mee zouden zijn.
Rob had zijn sporen ruimschoots verdiend. Hij genoot duidelijk aanzien bij de rest van het personeel. Nog een paar jaar te gaan en dan zou hij met pensioen gaan. Maar voor hem hoefde dat nog niet. Onvoorstelbaar dat er juist nu een nieuwe directeur kwam die hem wel even de wet ging voorschrijven. “Marco denkt dat hij verstand heeft van die machines en de logistieke afhandeling, maar hij luistert voor geen meter!”
Marco gaf precies het tegenovergestelde aan: “Het moet anders. Rob staat nergens voor open. Hij doet alsof hij de baas is en houdt vast het verleden. Om gek van te worden.”
Twee mannen, twee kapiteins op hetzelfde schip. Het werd duidelijk dat zij in hun onderlinge machtsstrijd allebei zouden verliezen. Waar ging het echt om?
Marco: “Eerlijk gezegd ben ik bang dat ik het niet goed doe en ja dan ga ik op mijn strepen staan, maar daar doe ik Rob tekort mee en mijzelf ook. En ik bereik mijn doel ook niet. Dat zie ik nu wel in.”
Rob: “Eigenlijk geldt voor mij hetzelfde. Ik werk hier al zo lang. Ik ben ook blij dat er dingen gaan veranderen, het is alleen de manier waarop! Het lijkt alsof alles wat ik heb opgebouwd voor niets is geweest!”
Twee stoere mannen die hun kwetsbaarheid lieten zien. De angel ging er uit. Over en weer was er weer begrip. Zaken die voorheen onbespreekbaar waren, werden weer besproken. Ieder vanuit zijn eigen functie, expertise en inbreng.
Dat is pas winnen!
