Het conflict in Jemen wordt de vergeten oorlog genoemd. Vergeten omdat we er weinig van zien. Vergeten omdat het ver weg is en we niets kunnen doen?
Ik voel me machteloos en zou willen dat ik iets kon doen. Verschillende partijen vechten tegen elkaar, gesteund door landen, met (economische) belangen.
Kies je voor de ene partij dan ben je tegen de andere partij. Ondertussen zijn het gewoon mensen. Mensen zoals jij en ik. Mensen met hun eigen persoonlijke redenen en belangen om een strijd te voeren.
Zouden zij dit echt willen? Diep in hun harten? Is dit wat wij willen? Is dit wat je een ander aan wil doen?
Ja maar……
Er zijn zoveel redenen om elke dag een strijd te laten voortduren.
We willen wel vrede, natuurlijk willen we dat! Maar ja die ander is echt gevaarlijk. Natuurlijk! En dus gaat de strijd door. Niet alleen daar. Overal waar gestreden wordt. De gevolgen zijn in Jemen immens. Miljoenen mensen worden bedreigd met een hongersnood. Is daar nog een excuus voor? Is dit nog te rechtvaardigen? Is er iemand die wint?
Elke strijd om vrede is strijd en de vrede is ver te zoeken.
Het conflict moet stoppen. En laat dat nou het meest eenvoudige zijn wat er is wanneer je het lef hebt om te doen wat goed is voor jou en de ander. Wanneer je luistert naar je hart. Dan leg je de wapens neer en zeg je: het is oorlog maar ik doe niet meer mee.
Hoe zou dat zijn?
In mijn machteloosheid en moedeloosheid heb ik de neiging om ook te vechten. Het is moeilijk om oordeelloos naar dit conflict te kijken. Het is stil in mij.
