Verhitte discussies

We zitten midden in een hittegolf. In de tweede kamer voeren we discussies over het nieuwe abnormale. Wat kun je doen als er meer besmettingen zijn. Moet je iets doen?  Niemand die dat precies weet en toch hebben we allemaal wel een mening en voeren we er een (verhit) debat over omdat er ook een oplossing moet komen.

Wat is het probleem precies? En zou er een oplossing voor bestaan die echt doeltreffend is en werkt?

Bij het oplossen van conflicten tussen partijen zie ik elke keer weer dezelfde patronen. Vooral die van onmacht. Je wilt een oplossing, maar het lijkt niet te lukken. Iedereen bedoelt het goed en toch lijkt het onmogelijk om een oplossing te vinden die werkt en ook gedragen wordt.

Natuurlijk kun je iets verplichten en afdwingen, maar dat druist regelrecht in tegen ons gevoel van vrijheid. Helpt een boete? Helpt het om te straffen?
Natuurlijk kun je zeggen dat we afstand moeten houden, maar dat druist regelrecht in tegen ons gevoel en behoefte aan verbinding.

Een lastige kwestie.

Tegelijkertijd is het misschien ook een mooie kans om iets nieuws te leren. En ieder voor zich.

Hoe los je een probleem op, zodat je je vrij voelt en verbonden? Onafhankelijk van anderen of de omstandigheden.

Daarvoor dien je eerst te onderzoeken wat het echte probleem is.

Virussen zijn er altijd geweest en zullen er altijd blijven. De één raakt het en wordt getroffen, anderen hebben nergens last van, zo lijkt het tenminste.
Het is en blijft persoonlijk en dat heeft alles te maken met je eigen gevoel. Wat veroorzaakt je gevoel?

Neem bijvoorbeeld dit voorbeeld over een regenbui.

Als er vandaag een regenbui valt en ik denk: wat heerlijk! Eindelijk verkoeling en super fijn voor de tuin. Dan voelt het goed en ik heb geen enkel probleem.

Als het in de herfst een week geregend heeft en er komt weer een regenbui en ik denk: balen, vervelend. Dan voelt het niet goed. Ik ervaar dat als een probleem waar snel een oplossing voor moet komen. In dit geval zie ik de regen als de oorzaak en daar moet een einde aan komen. Dan voel ik mij absoluut beter.

Klinkt simpel, maar in de kern geldt dit voor alles. Zodra je iets (wat dan ook) als een probleem ervaart, dan moet er een oplossing komen. Zo simpel is dat. Bij de regen denk ik misschien nog wel dat dat wel voorbij gaat, ooit wordt het wel weer zomer. Dat vertrouwen heb ik. In andere situaties – zoals nu het geval is – is dat anders. Zo’n virus is nieuw. Ik ken het niet en word er angstig van.

De realiteit begrijpen we wel, maar de impact daarvan ervaren we als een probleem dat opgelost moet worden en wel nu. Eenvoudigweg omdat het niet goed voelt. Ieder mens herkent dat bij zichzelf en bij anderen. Machteloosheid, verdriet, boosheid, teleurstelling, frustratie… Het zijn allemaal gevoelens die we kennen wanneer er iets is gebeurd wat we niet kunnen veranderen.

Als ik kijk naar mezelf, dan voel ik mij machteloos wanneer ik lees dat een jongen van 11 jaar in deze coronatijd een eetstoornis heeft gekregen. Het zat er al, maar door de lockdown is het in een versnelling gegaan. Hij is niet de enige. Ik lees het en kan niets doen. En dan ben ik niet eens zijn moeder…. En dit is niet het enige bericht.

Waarom raakt het zo? Ik voel me onmachtig en kan boos worden, en dan vind ik ook dat er een oplossing moet komen. Maar het gevoel ontstaat pas als ik de krant lees… Mijn gedachten gaan met mij aan de haal en voel me niet meer veilig.

Bovendien wil ik dat mensen gelukkig zijn, en als ze dat niet zijn, dan denk ik dat ik iets moet doen. En als ik dat dan niet doe, dan maak ik het al snel (en toch heel onbewust) persoonlijk. Alsof ik faal, alsof ik het niet goed doe, alsof ik niet goed genoeg ben. En die gedachte, dat oordeel over  mezelf, maakt dat ik me machteloos voel. 

En wie geef ik de schuld van dat rotgevoel. Heel simpel. Alles en iedereen. Net zoals ik dat doe wanneer het buiten regent en ik ervan baal. Dan krijgt de regen de schuld.

Tegelijkertijd ben ik de enige die dat zegt.

In het besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn gevoel, komende van mijn gedachte dat ik niet goed genoeg ben, kan ik iets veranderen. In mijzelf. Ik kan mezelf en iedereen vergeven die ik stom vind. Zelfs het virus. Dan sluit ik vrede met wat er is. Dan voel ik dat ik een keuze heb om te leven in liefde en vertrouwen of in angst. 

Angst geeft me enkel stress en dat wil ik niet. Niemand die de toekomst kan voorspellen en ik hoef het niet te weten, noch te controleren (alsof dat zou kunnen).

Wanneer ik die vrijheid voel, dan ervaar ik rust en laat ik me niet meer meeslepen in de waan. Dan houd ik mijn hoofd koel. Ik hoef niet (meer) te vechten, noch te vluchten. Ik voel dat ik leef, vandaag. Dan schrijf ik een blog, ik schoffel in de tuin, haal diep adem en drink vooral heel veel water.

Ik ben.
Net als jij.