Morgen ben ik jarig, weer een jaartje erbij. Een beetje weerstand heb ik wel, ouder worden is leuk, maar soms ook helemaal niet. Dan verzet ik mij tegen de realiteit, een strijd die ik bij voorbaat ook verlies.
Dit verzet zie ik in alle vormen en situaties voorbij komen in mijn praktijk. Mensen verzetten zich tegen de realiteit.
– Waarom ging jij vreemd?
– Hoezo heb ik dit vak niet gehaald?
– Waarom werk je niet gewoon mee?
– Luister je wel eens?
– Het is veel te druk!
Er is een hele waslijst op te sommen, maar de bottom-line is dat het niet gaat zoals je het had bedacht.
En eerlijk gezegd begrijpt iedereen de realiteit wel. Dat is eenvoudigweg hoe het is. De weerstand heeft daar ook niets mee te maken. Het is meer de impact op je welzijn, het onmachtige gevoel, de teleurstelling of het verdriet dat enorm in de weg kan zitten.
Ik zie het ook bij de politici. Samen aan tafel, zoveel gesprekken. Het moet toch lukken denk je dan. En dan werkt het toch niet. Geen grip op de situatie, geen grip op elkaar. De formatie die nog steeds niet rond is. De frustratie neemt toe. De machteloosheid is voelbaar.
Hoe groter de machteloosheid, hoe groter de machtsstrijd kan worden. Hoe meer je op je strepen gaat staan. Tenslotte wil je niet falen, wil je winnen, wil je het nu, en je wilt het op jouw manier.
Maar wat is er te verliezen? Wat kan er gebeuren wanneer je authentiek en eerlijk zou zeggen wat je voelt, wat je raakt, waar je bang voor bent. Het lijkt niet te mogen. Het moet er op een bepaalde manier uitzien. Maar stel dat niets moet, niemand moet iets, jij ook niet. Wat is er dan mogelijk wanneer je samen wilt winnen?
Wat denk jij?
PS: Op 27 juni aanstaande geef ik een webinar over conflictoplossing. Meer informatie vind je hier.
